Bilinmezlik Şiiri - İbrahim Uludağ

Posa etti ruhumu demirden bir mengene
Koyu buhranlar içre darlıktayım ben gene

Çıkıp gitmeli miyim bırakarak herşeyi
Gitsem arar mı kimse kıymetsiz divaneyi

Öyle bir çağdayım ki hep dağdağa dağdağa
Her yan gül gülistanlık, kar yağıyor bu dağa

Her dudak şerbet tadar, zehir değer lebime
Bilmem cevap gelir mi benim de talebime

Dumandan tozdan gayrı görünen bir sahne yok
Her yanım delik deşik, sinemde binlerce ok

Yaralar bir kelime kırar bir cümle beni
Ne eylesem boşuna kınar hep cümle beni

Dilsizim; konuşmaktan, lisanımdan yoksunum
Deliyim belki ben de; cinlenmişim, mecnunum

Rüzgar beni salıyor sağa sola çaresiz
Güneşim güneş değil, kamerimse halesiz

Duman sardı diyarı geçemedim ağyarı
Yakıyor şimdi beni bilinmezliğin narı

Kavrulup duruyorum, savrulup duruyorum
Gözyaşıyla her demde ıslanıp kuruyorum

Koyu buhranlar içre darlıktayım ben gene
Posa etti ruhumu demirden bir mengene