Bilinmeze… Şiiri - Adem Kaltar

Boş bir kâğıda yazar gibi
Alnıma çizgiler bırakır hayat
Bir bilinmeze giderim
Bilmem ülkenin hangi bucağında
Soğuk bir memleket kucağında
Bir bilinmeze giderim…

Hakkâri’nin Yüksekovası’nda
Yere kar düşer
Bir Yüksekova’ya düşer
Bir sineme düşer soğuk soğuk
Canım yanıyor haykırıyorum hayata
Canım yanıyor anne!
Bir deprem yaşıyorum sanki
Hayatımın baharı mı?
Bir sonbahar mı?
Bir bilinmeze giderim…

Buruşturulup atılır gençliğim
Düşler, düşünceler…

Ülkenin bilmem hangi bucağında
Soğuk bir memleket kucağında
Hakkâri’nin Yüksekovası’nda
Hayatımın baharında
Bir bilinmezi adımlıyorum…

Karanlıklar bulanık…
Açılmaz kör düğümdür burada kader
Yalınayak yürüyen ümitsiz çocuklar
Harabe kaldırımlar
Bu virane şehirde insanlardan cüda
Tek başına
Bigâne

Ümidi öğretmeye geldim buraya
Harfleri, kelimeleri
Bu bakışı bulanmış
Hayallerden çok uzak kalmış
Umudu tükenmiş çocuklara
Bir anne şefkatiyle…

Hayattan bahsediyorum
Görmedikleri denizden
Bilmedikleri sevdalardan
Çığlık çığlık bir sükutilik sınıfta
Işıl ışıl umutla bakıyor gözler
Bir ütopya çözüyor bakışlar
Hayalinde büyük dünyaları çiziyor
Yalınayak, sersefil çocuklar…

Aydınlık fersah fersah uzak bana
Yorgunluğumun yükü omuzlarımda
Bu bikes diyarlarda

Bilmem nereye gider adımlarım
Bu yürünmez sokaklarda
Bilmem ne düşlere takılır aklım
Gençlik mi?
Deniz mi desem
Boğaz mı desem
Haliç mi? …
Gözlerim seni arıyor
Nerdesin Ey sevgili nerdesin
Ayaklarım bilinmezi adımlıyor…