Bilinmezdin Şiiri - Ahmet Emre

İflah olmaz bir yalnızlık ertesi
Yağmura tutuldum
Ne yollara gücendim,
Ne de bulutlara...
Tam da sarılmışken bahara
Hayal içinde bir yerde
Gözlerinle buluştum

Ne kadar çok aradıysam seni
O kadar çok kaybettim
Bilinmezdin
Bilinmezliğini sevmiştim
Yâr deyip geçmiştim
Kendimi kendimden etmiştim

Umut değildi içimdeki
Kadere teslim olmuşluğun ta kendisiydi
Bilinmezdin
Seni anlayamazdım hiçbir zaman
Sesimi seslendiren hep sen olurdun
Konuşmak yasaktı bana

Huzuru bulmak için araladığım her kapı
Arkamdan kapanırdı
Geri dönüşü olmazdı hiçbir zaman
Tek bir yön vardı
Yönümü sen belirlerdin

Konuşmak isterdim, haykırmak
Susturulduğum her gün
Öfkem dozunu artırırdı
Beni bir yangının ortasına attığın gün
Yitirdim aşkımı
Dozaşımı bir öfke var şimdi dilimde...