Sonra...
Sonrası bilinmez!
Bilen olsaydı sonrasını,
öğretirdi birilerine;
birileri anlatırdı birilerine.
Anlardık o zaman,
“işte bu olacakmış sonra” derdik,
gülüp geçerdik belki.
Belki de ağlayabilirdik:
“bu olacakmış sonra” diye.
Bir ah,
bir vah,
bir of,
belkide, bir oh...
Yorulmazdık bu kadar.
Sahi, neden yorulduk bu kadar?
Nereye; neden bu koşuşturmalar?
Sonrası bilinmez.
Belki bir durakta soluklanırdık,
belki bir gölgenin altında
kendimizi bulurduk.
Bir gün,
belki bir sabahın sessizliğinde
cevap düşerdi avuçlarımıza.
Belki bir saklı bir gülüşten,
bir gözyaşından aydınlanırdı.
Sonrası bilinmez...
Sabahlar susar,
avuçlarımızda eksik bir umut yanar.
Bir yarım gülüş, gözyaşıyla solar belki.
Ve biz...
yarım kalmış bir düşte
sonsuzluğa değil,
yitik bir zamana uyanırız.
04/11/2025
23:41 #wahran
@demlenmisSiirler
(653)
Demlenmiş Şiirler 2
Kayıt Tarihi : 24.12.2025 20:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.




Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!