Başaklar boynunu büktü

Milyonlarca insanın için de
Yüreĝin de gurbeti yaşayan tek benmiyim
Şehrin ışıltı sokakların da,
yol boyunca dizili sokak lambalarının altın da
yalnız dolaşan benmiyim..
Caddeler tıklım tıklım dolarken,
insan seli bir yandan bir yana akarken..
Yalniz kalan benmiyim..

Gurbete ilk yolculuğum da
Hasret rüzgarları eserdi..

O günlerin her akşamın da,
Gece çoban yıldızına bakar
Köyümü görürdüm..
Buĝday benizli anamın
Kalbi deĝerdi kalbime
Garip yüreğimden sessiz bir çığlık kopardı
Nerdesin ey can nerdesin diye haykırırdı..

Çocuk yureğim de büyüyen bir can
Hayelim de bir çok heyacan..

İçimde büyüttüm tüm çoşkularımı..
İyiliğimi, sevgimi..
Allah'a açtım ellerimi
Kalbim de ne varsa ona söyledim
Rüyalarıma giren,
güzellikler gösteren hallerimi..
Şiirlerimin bahçesine ektim düşlerimi
Umut açan çiçeklerimi.. Güllerimi..

Böyle bir hayat işte..
Bir ben, bir de garip şiirlerim
Unutmasın dostlar diye
Merhametli sinelere serpiştirdim

Şiire karışan duygularımı
Güzel insanların yüreğinden kopan
Filizlerinden topladım
Mısralarımı ay çiçeğinin
güneşe bakan umuduna bıraktım..
Üveyik tarlalarının ıslığı çaldı,
İçimde gizlenmiş türkülerimi

Küçücük yüreğim de sakladım hatıralarımı
Başaklar boynunu büktü
onlar tuttu yasımı, tüm acılarımı..

Saçımı okşayan, bağrına basan
Neden ağlıyorsun diye soran
yanaklarıma dökülen
gözyaşlarımı silen olmadı..

Ninni mi sert kasırga rüzgarları söyledi..
Yüreğimin içinden kaç barbar sürüsü
Çiğneyip geçti..
Mızraklarını sol tarafma
Saplayıp geçtii.. Bilinmez..

Çocukluğumu da yaşayamadım
Ondan çocuk'tur yüreğim

İnsanı yaşadıkları yıpratır,
Bir de yaşayamadıkları..

Bu garip gönlüm varya.. Bu garip gönlüm
Hep gariban.. Hep gariban
Sanki, terkedilmiş, virane bir han
Ne gelen var, ne de gelip kalan..