Adı: Hamdullah
Soyadı: Çelik
Sol alt gözkapağının içi dışına çıkmıştı. Burun kemiği düzleşmiş, üzerinde yanağına doğru uzanan derin yarıklar vardı. Elleri de keza.
Kendini anlatırken seferberlik gazisi diye tanımlar büyük bir gururla ceketinin iç cebine iğnelediği madalyasını gösterirdi bize.
Hamdullah dedem. Ailemizin en büyüğü, büyük dedemdi O.
Babamın memuriyeti nedeniyle köyümüzü, dolayısıyla da aile büyüklerini ancak yaz tatillerinde görürdük. Köyde aynı evde 2 dedem vardı. Hamdullah dedemin, Cuma dedemin babası(aslında amcası) olduğunu ve O'na ilişkin anılarımın 9-10 lu yaşlarıma denk geldiğini belleğimi zorladığımda fark ediyorum.
Amcamın dört çocuğu ve biz beş kardeş(o zamanlar küçük kardeşim henüz doğmamıştı) bir araya gelir, köyün altını üstüne getirirdik. Evimiz kayaların dibinde olduğundan kâh kayaları süpürür, taşlarla kendimize odacıklar yapar, evcilik oynar kâh harman yerinde dövene binerdik.
uyandırdın sessizliğimi aysız gecelerde
yaralı bir deniz gibi hıçkırdığını
bir fanus altında sıkışıp kaldığını..
aşkla kenetlenen kalplerimizin..
me'yus olduğunu,bunaldığını
