Bilinmeyenler İçinde Islanmak

(x yerine sen yazılınca hep yanlış çıkan denklem)

İçimde bir denklem var,
Çözemediğim.
Sonsuz parantezler içinde dolanıp duran…
Senli bir bilinmeyen.

Susuyorum.
Çünkü her kelime…
Bir sayı gibi bölünüyor geceye.
Kalan hep ben oluyorum,
Eksili bir sonuç gibi.

Yağmurlar başladı içimde büsbütün…
Fonksiyonlar gibi sürekli…
Ama hiç süreklilik taşımayan.
Bir noktasında türev almaya kalksam…
Ağlarım.
Çünkü sen,
Türevini alamadığım kırgınlığım...

Bakışların…
Logaritma eğrileri gibi
Yavaşça azalan bir sevgiye açılıyor.
Ben hep asimptotundayım.
Yaklaşıyorum sana…
Ama asla değemiyorum.

Ellerim x kadar bilinmeyen…
Dudaklarım y'yi arıyor karanlıkta.
Kurşun kalemle yazılmış eşitsizlik gibiyiz artık:
“Ben > sensizlik”
Sen hep o eşitliğin dışında kalıyorsun.

Küçük bir çocuk gibi seviyorum hâlâ seni…
Mutlak değeri alınmış bir kalpte…
Hep pozitif görünmeye çalışan…
Ama içi eksiyle dolu.

Susuyorum.
Çünkü bir kez daha toplarsam seni kendimle...
Sonuç yine içime çöker.
Limit gibi yaklaşıyor yalnızlık…
Sen sonsuzda kayboluyorsun.

Karanlık bir integral bu gece.
Her satırında seni çıkarıyorum…
Ama kalan hep
Boşluk oluyor…