Bilinmeyene Mektup…. Şiiri - Canan Karab ...

Avuçlarımda bilinmeyen bir boşluk…
Ayrılık bende mi ben ayrılıkta mıyım?
Issızlığına sığınacak bir sokak arıyor yüreğim!
İnsanlar geçip gidiyor, su misali…
Bend olasım geliyor sebepsizce önlerine.
Kahrını taşıdığım nice isyankar gece sırtımdayken;
Ne ben olabiliyor bu ten,
Ne de kalabiliyor hissizce öylece…

Kaç kurşun yedim ihanetin ellerinden
Saymadım hiç…
Sabrı mı ektim yıllarca gönlüme,
Hasadım yine yalnızlık oldu!
Bu kadar ucuz muydu özlemler?
Bu kadar kolay mı yenilmeliydi ayrılıklara?
Ne gözlerim kaldı şimdi!
Ne de yüreğim…

Kaç kez düştüm bu yollarda sayısın unuttum!
Soğuk rüzgarlar esiyor başımda
Yine sert kışlar çalıyor kapımı…
Bir yudum sevgide sıcaklık ararken;
Yutkunduğum nice soğuk sözde boğuldum! ...
Neydi bende eksik olan!
Yalan mı? Yoksa riyakarlık mı?
Bir bilebilsem keşke,
Bir bilebilsem…

Bazen bir hiç olasım geliyor yeryüzünde!
Nedensiz ve niçinsiz bir hiç….
Sebebim yok!
Fakat çaresizliğim var…
Kararsızlıklar mıydı peşimi bırakmayan?
Yoksa karamsarlıklar mı?
Belki de hiç bilemeyeceğim …
Beynim yüreğime meyletmiyor
Şimdi yüreğim de ki kayaları nasıl söküp atacağım?

Nasipsizim dünyalık umutlara karşı!
Artık anladım...
Yıllanmış bunca acının tortusu üzerimdeyken,
Ben miadını doldurmuş mutlulukların peşinde koşuyorum…
Düşünmekle yaşlanıyor ruhum,
Ölüm gençlik yolunda son seferini yapıyor
Ve ayaklarım artık bu niyetsiz bedeni taşımak istemiyor…
Her haykırışım koca bir sessizlikten öteye gidemiyor!
Onca yaşanmış yalnızlığı bir yana koyup,
Ertesi sabaha merhaba diyebilmek
İnan bana çok zor geliyor…