Bilinmeyen Adama Sorular

Hangi deniz seni içine sığdırabilir,
hangi dalga kıyılarında unutur gölgeni?
Her köpük bir anıya sarılır gibi,
her medcezir bir vedânın yankısı.

Düşünsene, bir okyanusun bile sabrı tükenirken,
hangi sahil seninle dolup taşmaz ki?
Hangi rüzgâr savurmaz saçlarının hüznünü alnına,
hangi ağaç eğilmez senin gölgende soluklanmak için?

Sen,
bir dağın zirvesinde mi saklısın,
yoksa bir vâdinin derin sessizliğinde mi?
Seninle dağlar bile bir anlam kazanır belki,
çünkü taşıdığın her yük bir vâroluş biçimi.

Sen bir çocuğun mâsum gülüşünde mi saklıydın,
Yoksa o sokak lambasının titrek ışığında mı?
Karanlığın bile örtemediği anlar var seni,
gölgelerle değil, ışıkla anlatıldığın anılar var.

Kelimeler yetmez bazen bir insanı dökmek için,
her hârf yetersizdir, her hece yarım.
Bir tablo çizilir, boş kalır kenarı köşesi,
boyalar tuvâllere sırt çevirir.
Bir şiir başlar ama bir türlü bitmez,
çünkü sen,
ne tabloda bir renk,
ne şiirde bir dize;
Sen bizzat yarım kalmışlığın ta kendisi,
sen bütün yaşanmışlıkların, yarım kalmışlıkların efendisi.

Zaman bile seni tutmaya cesaret edemez,
hangi takvim günlerini silebilir ki senden önce yazılmış?
Hangi sabah, seni düşünmeden doğar,
hangi akşam, senin gölgende kaybolmaz?
Hangi yıldız, gözlerinden dökülen ışığı kıskanmaz ki,
hangi evren sığdırır seni içine?

Ya sen?
Sen kendini hangi aynada görürsün?
Kendi yansımandan kaçarken,
hangi amansız hatıradan medet umarsın?

Belki de sen,
bir hikâyenin en güçlü suskunluğu,
bir şarkının duyulmayan melodisi,
bir nefesin alınmayan son ucusun.
Hangi hitâp seni tamamlayabilir,
hangi sessizlik seni susturabilir?
Sen, sonsuzluğun bile üzerinde bir izsin;
Unutulmayacak kadar derin,
anlatılamayacak kadar gerçeksin.
Ne kaçtığın yansıman yok edebilir seni,
ne de medet umduğun amansız hâtıran.