Bilinen Gökyüzünün Bilinmeyen İntiharı

Soğuk, sakıncalı ve yalnız
Yalnız olduğu için tehlikeli

Döktükçe toparlayamadıklarım
Soyuldukça büyüyen yalnızlıklarım var

Koyu bir karanlık, karanlıktan koyu sensizlik
Gölgenin takibi var ayak izlerimde
Daha çok uzanabilseydi ellerim gökyüzüne
Daha önce
Daha az geç kalsaydım kuşlara
Ölmeden kavuşur muydum özgürlüğe

Karanlık herkes için biraz korkutucu
Gece herkes için özgürdür

Kuşları vurmak gerekti tutabilmek için
Kıyamadım dokunmaya
Terledi avuçlarım
Ayaklarım dondu, hissetmiyorum
Kuşların sıcaklığını hissediyorum
Göğsüme konan nefeslerini
İçimin çığlıkları ne kadar yalnız

Hiç yokmuşum gökyüzünde
Yıldızım kalmış orada
Ona da yetişemedim
Gökyüzüne yükselmeye çalıştıkça donuyordum
Dokunsam da hissedemeyecektim kuşları
İçim bu kadar yalnızken
Ulaşım çok zordu

Bir tuğla sıcaklığı sobada
Kucağımdaki çantama sarıldım
Giden hiç bir şey ısıtamaz

Ne çetin bir yolculuk gökyüzü
İçinde senin bulunduğun
Benim bulduğum bir gidiş
Bir son
Sonsuzluk

Yorgun bir bavul tarafından sürükleniyor umutlarım
Adımlarım umutlarımın arkasından geliyor
Gitmek zorundayım
Kalmak tehlikeli
Zor, en soğuk kış günü gibi

Ardına bakarsan gitme diyecek biri olmalı
Yoksa hiç bakma
Ki sen fırlatıldın bir bedenin ruhundan
Denizden karaya vuran balıklar kadar yalnızsın
Hepsinin acısı diğerine benziyor
Hepsi acısıyla yalnız

Kurşun rengi gövdemin kurşun kadar sert olamadığı zamanlarda
Sırtıma yük oldu yumuşaklığım
Daha da yumuşamak istedim
Bir tüy hafifliğiyle gökyüzüne uçmayı

Uçarken gökyüzüne kaldırdığım elimi takip etti gözlerim
Yere baktım, ardımdaydı her şey
İşte tam da bu yüzden düştüm
Şiirler üşüdü
Ellerim bu yüzden dondu, yazamadım
Gökyüzüne ulaşıncaya kadar tüm soğuklardan intihar ettim
Biraz dondum
Kelimelerin donukluğunda kaldım

Siz yine de üşüyor zannedin
Kelimeler sıcak

Uç, düşün uçarken
Aynı anda izin verebilir ellerin buna
Ellerimi reddet
Ellerim gökyüzünde

(On Bir Aralık İki Bin On Üç 14:15)