Bilinçaltı-mağara (nûn-kâf) Şiiri - Atıf ...

su (n) ağına düşürmüş günün ışıklarını
başını karanlığa yaslayan kör çocuklar
ben (k) ara sözcüklerle konuşan bir ağızım
bir gözüm ki gittikçe içlerinden göçmüşüm
denize açılmış dudaklarımsa tuz kokar
ölü balıklar belki biraz da çürük yosun
d/ağları d/işlemişim küflü toprak kokusu
koy(n) umda okuttuğum melek beni unuttu
bilmemekse bilmekten daha iyidir marâ
ol mahîler derya çün deryayı bilmezler
bense bir katreyim deryalar hamuş bende
yedi nûn uyudun kâf uyan gözlerim şaşır
başım omuzumda iken sayıkladığıma bakma!
sen de düş bir ormana bana baktığın zaman
beni bir yangın gibi ormanlara bırakma
karanlık ağzında iken ben alevden bir kuşun!

Atıf OKAN