Bilin Bilinmeyenleri Şiiri - Urungu Şad

Kendi kaybolmuşluğumun içinde vakit olmadı yazmaya size…
Hoş, sarhoşluğun “çok” hâlini yaşıyorum şuan bedenimde…
Neden böyle? Ya da neden böyle değil? Değil mesele;
Aslolan, bir güne ve bir gün ışığına sahip olmak seninle…
Biliyorum, ben ne kadar yazsam da onlar kelimelerimi tutamıyorlar küçük avuçlarının içinde…
Düşünemiyorlar içten içe “Neler yazmışsın? ” diye…
Ve bir bildiğim daha var ki, şuan yazıyorum ve dört duvar arasını şenlendirerek kâh hüzünlendirerek yazıyorum sizlere:
Üç küçükle koca dünyaya kafa tutma arzusu var gözlerinizde;
Bakma bana öyle! Bu büyük denilen dünyayla başa çıkmak için küçük olmalısın. Aynı beyaz gibi…
“Beyaz” olmalı ki siyahın karşısına çıkabilmeli…
Dileğim odur ki o renk olasın her daim karanlıklarda, koruyasın onları, nâm-ı sence yavrucuklarını…
Rest çekesin dertlere,
“Git” diyesin gelmeye niyetli kötülüklere…
“Mutlu” demelisin günlere ki mutlu yaşayabilesin…
Yalandan dahi olsa kötülükleri onlara, sevdiklerine hissettirmemelisin!
“Sus” demelisin kötümser havanın hakim olduğu sessizliklerde gökyüzüne ve mutlu etmelisin onları ve de kesmelisin “Hayat’a inat” pastasını üçe;
Biraz uzaklara, biraz ılık rüzgara ve kendine…
Mumlara gerek yok bu tatlının üzerinde, zaten o kıvılcımlar gözlerinizde, hem de hiç sönmemecesine…
Tut ki söndürdü kader, bu kalpler bir olsun yeter, yenisini yoğurur tatlının, yenisi yoğurur…
Şanlı anneliğin “Rah” makamı;

Süslenin gönül tarağıyla hep birlikte
Çıkın birbirinden güzel bestelerle sahneye
Fısıldayın en güzelden beterleri birbirinize
Hayat alkış tutsun, kader alkış
Tutsun, ölüm denilen bile alkış
Tutsun, uğramasın ayrı ayrı sizlere…

Bu gecemin bu yakarışında bunlar dilek oldu Tanrıma;
Kabul ederse amenna, eh kabul olmazsa da diye bir şey yok!
Sizi çok seviyorum, çok…
Birbirinizi sevdiğiniz gibi değil,
Birbirinizi sevebileceğiniz gibi…
Yani…
Ey sevgi dolu olmayan, sevginin tâ kendisi Ahâli!

Bu umut denizinin
Hayâl dolu dalgaları
Gerçek olup vursun
Sizi, hatta kudursun
Da vursun mutlulukları…