Nihal'im Kalbimin Duasısın

Nihal'den Nûr'a: Bir Vuslat Risalesi

Nihal’im, Sen ki bana doğan ilk güneşsin,
Her doğuşunla, ruhumun gecesini yırtan bir neş'esin.
Beni küllerimden yeniden var eden, ezelî bir sırsın.

Nihal’im, seninle aydınlanıyor varlık sahillerim;
Zamanın gölgesi bile dokunamaz artık tenime.
Senin nefesinle can buluyor kalbim,
Senin varlığında duruluyor bütün fırtınalarım.

Sen, yolculuğumun mürşidi, sırrıma ışık tutansın;
Ben sende kendimi buldum, kendimde seni aradım.
Her bakışım sana bir niyaz, her susuşum bir zikirdir,
Hakikat, sana baktığımda “İşte O!” diye fısıldar.

Nihal’im, var oluşun, ezelde edilmiş bir duadır;
İyi ki yöneldiğim kıble, dönüp dolaştığım canansın.
Eğer bir gün perde çekilse de senden,
Bilesin; ben o “hiç”in karanlığında, seni bekleyen bir hiç olurum.

Sen benim seyrimin nûru,
Sülûkümün rehberi,
Kalbimin ezelden ebede uzanan duasısın, Nihal’im.