Bilgiye çağrı Şiiri - İbrahim Ziyalı

Ne kadar yalnızım yine
sokaklar bomboş?
eve doğru yürüyorum ellerim ceplerimde.
Bir an bakıyorum gökyüzüne
ayın ondördü ne hoş.
Kimseler yok,olmaz da zaten
çoktan uyudu herkes kalırmı bu saate
yarın yine var çalışmak
ya uyumazsan
olurmu
o zaman geri kalınır hem işten hem güçten.
Uyuyun bakalım
hemde gerine gerine
bir sağa bir sola dönün
olmadı mı
bir de sırtüstünü deneyin
iyice rahatlaşın hele
kabarık döşeklerinizde.
Hiç düşünmeyin,konuşmayın
geçmişten gelecekten
hem size ne canım
tarihten matematikten
onlar büyük adam işi
desenize memnunsunuz cehaletten.
Olmaz efendiler!
çıkarın başlarıniziı gömdüğünüz kumdan
etrafınıza bir bakın ve görün lütfen
çatmayın kaşlarınızı
dinleyin tahammül edin
doldurun içinizdeki dolmaz denilen boşları
arayın biraz,zahmet edin canım
o kadar olur,elbet bozulacak rahatınız
dertlenin çilesini çekin
bilirsiniz ham meyvanın tadı olmaz
olgunlaşın
göreceksiniz
size ulaşmak için uzanacaklar elleriyle
yetişemeyecekler.
O zaman anlayacaklar
terketmeli rahatı
vazgeçmeli olur olmaz şeyden
düşünmeli konuşmalı
geçmişten gelecekten
anlamalı tarihten matematikten
Eyvah
kurtulmak en başta
bilgisizlikten cehaletten.

(08.Aralık,1995/ Kdz.Eregli)