Bilginin Ruhuna Fatiha Şiiri - Ömer Dalman

Sürekli öğrenir insan, tamam
buna lafım yok.
sürekli yeni kıtaları keşfeder aşkta
sevgide, dostluklarda, işlerinde
kimi de felsefede, inançta kıtalar arar
buna sıkı takar hem de
diğer kıtaları, ırkları görmez gözleri...
tamam
buna da lafım yok...
demek ki kendi kıtasında yaşamak istiyor.

Ama öğrenmeyi dışa yansıtmak nasıl bir şey?
Sürekli benliğine indirdiği bilgileri mi zikretmek?
sürekli bilgiden mi bahsetmek
ve onun sonsuzluğunu övüp durmak?
'öğrendim de öğrendim' mi demek? ..

hiç sanmıyorum...

Öğrenmeyi dışa yansıtmak
benliğe çağlayan, ardı arkası kesilmeyen o bilgiyi
sürekli yinelemekle değil
o bilgiyi binlerce şekilden sadece biriyle
işe çevirmek, sanata çevirmek olsa
daha iyi değil mi?
bilgiyi bilgi olarak seyrettirmemek insanlara
gözlerine, kulaklarına, burunlarına
parmak uçlarına hitap ettirmek
daha iyi değil mi?

o zaman öğrenmek
kendini 'bilgi' olarak var etmişken
dünyada bedenlenmiş olmaz mı?
dünyaya fayda üstüne fayda katmaz mı?

daha iyi değil mi?

ben bilgiyi 'bilgi' olarak anmayı sevmem
bir o kadar bilgiye tapsam da
onu bedenlendirmeyi yeğlerim.
onu toprağa adam akıllı çakarım
filizlenmesini beklerim.

diğerleri içinse
'bilgi'nin ruhuna fatiha! ..

(Ağustos 2006)