Bilgece bir aşk! Şiiri - Vedat Sinan

Ve adam çıktı yola,
Derin bir sessizlik,
Kırık dökük,
Ve buruk anılar bırakarak ardında...

Güneşin doğduğu yere değin uzanıyordu sanki yol.

Kadının saçlarını buldu ışıklarda,
Kollarını çizdi,
Dudaklarını, gözlerini....

Gözlerindeydi hüzün,
Küçük, güzel dudaklarından eksilmeyen kıvrımların ucunda!
Ve hasret hiç eksilmeyen...

Oturdu kadının yanına,
Yan yana oturdular,
Böyle zamanlarda akşamın sessizliğini sarartan.
Hüzünlerin esrik çığlığı değil miydi,
Ölesiye inanıyordu adam buna,
Her yolculuk bir vazgeçiştir.
Her yolculuk bir vazgeçiştir.
Her yolculuk bir vazgeçiştir....
Her yolculuk!
Bir sevgili...
Her sevgili!
Bir yolculuk....

Her gidiş bir yok oluştur sonunda!
Ölesiye inanıyorduk buna...

Bir sevdanın doyumsuzluğunu yaşamaktı oysa;
Kucak kucağa uyumaları,
Her sabaha hır, gür başlamaları.

Şimdi başka şehirlerde,
Belki biri birinden habersiz
Yeni bir günü ağartıyorlar!

Elbet gün dağların ardındadır şimdi,
Ve kırlangıçlar geçiyor,
Kırlangıçlar,
Çooook uzaklardan!