Ben bu yolları en çok babamla sevdim.
Okulun yollarını, parkın yollarını.
Çocukluğum olan bu mahalleyi,
Babamın izleri olan öteki mahalleyi.
O evi, ağaçları, çiçekleri, mevsimleri.
Ben bunları hep babamla sevdim.
Aklımı yitirmişliğin içinde geçip giderken,
Sana rastladım küçük
Senin çatındaki kuşlar mı daha çok
yoksa benim mi?
Besbelli, senin.
Benimkiler çoktan uçup gitmiş
Yaz akşamlarını özlüyorum.
Evimizin balkonunda
Liseli bir genç kızken
Yudumlarken kahvemi
Ve annem severken hâlâ beni.
Başka bir zamanda bul beni,
Devşirme bir mahallede.
Başka bir zamanda bul beni,
Oturaklı hanımlarla.
Pis eller dokunurken namahrem yerlerime,
Bir savaş meydanında bul.
Ve kalan ibretleri alaya alırken güldüm
Sonra döndüm
Bahar gelmemiş çiçeklerine
Bacasız kışlarına
Anasız topraklarına
Ve musasız denizlerine
Sigaramın dumanı bir baba çilesi
İnancımın gözleri
şimdi sımsıkı yummuş kendini.
Annemin sesi
şimdi kahvemin kara telvesi
Falımda bir kedi,
Ben hangi tenhada vuruldum sana
Bir anne ağırlığınca ne zaman sevdim seni
Aç mıydı ruhum bu denli
Rabbim o yüzden mi bıraktı beni
Nasıl bir tenhaydın ben sende duruldum
Başka bir şehre yürüyebilecek kadar uzağım evden
Başka bir kadına koşacak kadar uzak annemden
Başka ellere gidecek kadar cesur
Ve yeni bir ben yaratacak kadar yabancı kendime
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!