Biletsiz Ölüm Şiiri - Alper Tunga KARAKOÇ

arkana bile bakmadın giderken sessizce
sensizliğim de yarı nefessiz nasıl yaşayacağımı
söylemedin zahmet edipte bir kelime

şefkatinle sıcaklığınla kokunu sindirdiğin
isimlerini senin bildiğin çiçeklerimize
gittiğini nasıl anlatacağımı demeden gittin.

gideceğini biliyorum dum oysa diye
yalan söyledim
pişmanım şimdi karşımdayken gururuma
iki kurşun sıkmadığıma

ellerini tuttuğum anda
ömrüme ömür kattığını söylemedim
inkar etmesem de sevdiğimi,
dur nereye gidiyorsun diyemedim.

öylesine pişmanım ki şimdi
dur gitme ıhlamur çiçeğim diyemediğime.

acıyor canım kusamıyorum
çıldırıyor hafızamda gidişin

kalbime dokunan ellerin
rüyalarım da saçlarıma dokunan
uykumdan sıçrayarak uyanıp
öptüğüm incecik beyaz ellerin

aylardır yıkanmamış
sokak çocuğunun saçlarını okşayan
yıllardır kaybolmuş çocuğunu bulan
bir anne gibi sarıp sarmalayan

gözlerimi kapattığım da yanağımdan
düşen göz yaşlarımı tutmaya çalışan
ölüme atlayacağım anda çekip tutan
beyaz,bem beyaz ellerin hafızamdan
gitmiyor senin arkana bakmadan gidişin gibi

diz çöküp dizlerim sancıyor güzel kızım diyen
huzur evine terk edilmiş
kimsesiz bir kadının ellerini öpen
aşk çiçeği kokan pembe dudakların

kurban olurum
ben sana teyze cim derken
insanlara sevgi dolu bakan
ışık saçan gözlerini

sensizliğin bu derin sessizliğin
daha ilk gününden
kulaklarımı kanatarak
dudağımı ısırarak özlüyorum seni

yokluğunun daha ilk gecesinde
alaca karanlıkta sabahı edemeden
düşünüyorum çaresizlik içinde
kızma bana elimde değil işte

yokluğunun daha ilk saatlerinde
düşünmek istemesem de düşünüyorum
ya gel yada öldür yoksa bu sessizlikle
biletsiz ölüme götürecek biliyorum……

..
Alper Tunga Karakoç