Bilesin Ey Can! Şiiri - Kerim Baydak

bu günde güneş doğdu Nemrut Dağından
senden ne bir haber var ne bir selam
her gün güneşin ziyalarıyla aydınlanırken siman
sen yine yoktun bu gün yanımda
sensizken bir rehavet çöktü üstüme
döndüm yüzümü Karadağ yönüne
belki gelen rüzgarlardan kokunu alırım diye
sanki bana inat sanki bana nispet
esmiyordu deli rüzgar gülüyordu ama bakmıyordu
gıcık verircesine kılını bile kıpırdatmıyordu
ne gelen var dı olduğun yerden ne de bir kelam
ben ki senin kokundan mest olmuşum
ben ki senin varlığınla yoğrulmuşum
ben ki tutunmuşum bir selvi dalına gib
ben ki dayamışım sırtımı dağa yaslar gibi
bu muydu bana biçtiğin emsalsiz hayat
bu muydu bana giydirdiğin o libas
ah bir görsen şimdi ne haldeyim ey can
bir görsen bir görsen o Demokrasi Parkında beni
o akasya ağacının altındaki bankta ahvalımı
nasıl da yan mışım
nasıl da yanıl mışım
sana güvenmekle çok hatalar etmişim ey can
meğerse yanılan sadece ben mişim
artık güneş nereden doğarsa doğsun
artık rüzgarlar nereden eserse essin
ister güneşteki ziya ol
ister rüzgârdaki uğultu ol
artık farketmez bilesin ey can
artık farketmez bilesin sensizlik
ne yazık ki yoksun artık şimdi
sanırım kaderim oldu artık ey can
bu dünya da
bu şehir de
bu parkta
ve bu akasya ağacının altında
sensizlik sessizlik ve yalnızlık ey can
her sabah ilk işim ufuka bakmak olurdu
belki gül cemalinin müjdesini verir diye
dönerim her yöne sabırsızlıkla
olur ya belki bir taraftan bir yel eser
yumarım gözlerimi son deme kadar çekerim nefesimi
hani belki bir parça kokunu alıp gelmiştir diye
geceleri bile gidemem eve
ya gelip de beni bulamazsa diye
hep yumarım gözlerimi ey can
olur ya belki gözlerimi açtğımda karşımda olursun diye
hep kendimle kavga eder dururum
acaba imkansızı mı seviyorum
acaba ümitsizce mi boğuşuyorum kendimle
döner dolaşırım şehrin karanlık sokaklarında sabahlara kadar
hele o geceler var ki ey can
o soğuk geceler
o titreten geceler
cumhuriyet meydanında dolanır dururum amiyane
ben gibi dolaşıp duran bir topal kedi
kuyruğunu bacakları arasına sıkıştırmış cılız ve sıska bir köpek
beraber dolanıp dururuz meydan fareleri gibi izansız
aslın da yaşamamalıyım bu dünyada ey can
sen yoksan
senle ilgili olanlar yoksa
neşem huzurum mutluluğum yoksa
evet evet gitmeliyim bu dünyadan ey can
çünkü karanlıktayım
çünkü sensiz çünkü sessiz mütemadiyen geçmekte ömür
artık kaldırımın süslü lambaları bile aydınlatamamakta önümü
artık farketmez bilesin ey can
artık farketmez bilesin sensizlik
ne yazık ki yoksun artık şimdi
sanırım kaderim olmuş artık
bu dünya da
bu şehir de
bu parkta
ve bu akasya ağacının altında
sessizlik sensizlik ve yalnızlık
kimbilir öyle bir zamanda o bankta yığılır kalırım belki
ne bir dost
ne bir arkadaş
ne bir yar inan sevgili bile göremez
belki saatler sonra...
evet evet saatler sonra...
temizlik yapan bir belediye çöpçüsü görecektir cansız bedenimi
yazık olmuş diyecektir
acaba kimi kimsesi yok muydu şu garibin diyecek
ve haber verilecek Adıyaman belediyesine
gasılhanede birkaç el yıkayacak ey can
varsa birkaç gönül ehli omuzlarında taşıyıp gömecekler mezara ey can
geride hiç bir şey kalmasın diye
süpürecek çöpçü senli benli tüm hatıraları
süpürecek senden gelen kokuların bıraktığı o izleri ey can
sensizlik kaderim olmuştu
sensizlik ölümüm oldu
sensizlik sonum oldu
artık olsan da
artık gelsen de farketmez bilesin ey can
bu dünya da
bu şehir de
bu parkta
ve bu akasya ağacının altında
sessizlik sensizlik ve yalnızlık
hayatıma mal oldu bilesin
ey can bilesin ey can.

Ocak-2008 Adıyaman