Bilenlere Ben Neyim Şiiri - Celil Çınkır

Ne çiçeğim, ne ağaç, eşim yok, benzerim yok
Bataklığımdan başka, sığınacak yerim yok
Kök saldığım göldeyim

Eylül’de boy göstersem, zor çıkarım Nisan’a
Ben bana hükmedemem, hayat şansı insana
Bağlı olan maddeyim

Aslına ahde vefa, yalnızca gölgede var
Katilim tarafından, kesilinceye kadar
Köklerime gölgeyim

Celladımla tanışmam, ya Ocak, ya Şubat’ta
Ömrümün eni boyu, değişmez kâinatta
Dallanmadan yoldayım

Düşlesem de ben beni, meşke münhasır için
Bazen köy fırınına, bazen de hasır için
Kesilen bir gövdeyim

Göçmen kuşlar dönerken teşrif etseler göle
Dallarımı sallayıp, diyemem güle güle
Biliyorum züldeyim

Çok narin bir yapım var, olamaz cana kastim
Avcılar alet etti, kardeşim, kadim dostum
Balığa vebaldeyim

Haz alsam da güneşin doğuşu, batışından
Sesimin türkülere, hoş nağme katışından
Kaval için gözdeyim

On binimde birimin, görürüm zaferini
Delibal bu âlemde, boyumun değerini
Bilenlere ben neyim