Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Kişi, bir şiir okuduğunda, eğer o şiir kişiyi eğitiyorsa, kişiyi düşündürüyorsa ve okuyanın tüylerini diken diken ediyorsa o şiir, şiirdir. Bunun başka izahatıda olamaz. Bu şiirinizde bahsettiğin bütün ögeler mevcut. Kutluyorum. Sevgilerimle
Düşen bir yaprağa bakıyorum,hüzünleniyorum,
Açan bir çiçeğe bakıyorum,umutlanıyorum,
Koklamaya korkuyorum,
Hiç bir şey solmasın,solmasın istiyorum,
harika dizelerdi yine..............saygılar
HAYAT KAVGASI BU AĞLANACAK ZAMANDA AĞLAYABİLMELİ YERİNDEDE GÜLEBİLMELİ GEL GİTME DOST KAL!!!DİYENİN VARSA GİTME KAL ??? KUTLARIM GÜZEL BİR ŞİİRDİ TEBRİKLER SELAM VE SAYGILAR
çok çok güzeldi...........saygılar
Gidilen uzaklarda da biz oluyoruz.
O halimizle gidiyoruz.
Gidiyorsak eğer. Ağlayıp da gitmeliyiz. Göz yaşımız
kalsın diye.
Gidilecek yere hazırlık yaparken.
Gülmeleri saklamalıyız kendimize.
Hayallerimiz de bizimledir.
Yağmur ve taneleri de.
Bildiniz. Güldünüz. Kar tanelerinde. Yağmurda.
Bimemiyorum bir anahtar olur bazen.
Yağmurlar yağdıkça çiçekler hep açacaktır.
Bir şiir gibi. Bu şiir gibi.
ama her şeye rağmen..umutlra hep yanıbaşımızdadır...sevgiler...
Mutlu olmasını bildikten sonra ne kalınacak ne de gidilecek yer pek önem taşımıyor esasında . Kutluyorum ....
tebrikler harika bir duygu şiiri okudum kaleminiz susmasın
Bazen,gitsem mi?
Yoksa kalsam mı?
Gülsem mi,ağlasam mı bilemiyorum?
Minik kar tanelerine bakıp,
Hayal kuruyorum,
Bir yağmur damlasıyla,
Mutlu oluyorum,
yüreğinize sağlık, hiç bir şeyin solmaması ümüdü ile.
saygılar
İnsan doğasının kanunu bu; doğmak, ağlamak , gülmek, umutlanmak ve de üzülmek, herşey bildiklerimiz ve gördüklerimizle eşdeğerli olarak artar veya azalır. Sonucu tahmin etmek ise, çok zor... Ama bunun sonu, kadere çıkar. Bakın görüyor musunuz beni nerden nereye getirdiniz?..
Anlamlı ve geniş içerikli bir şiir okudum, teşekkürler. sevgilerimle esen kalın!!!
Bu şiir ile ilgili 49 tane yorum bulunmakta