Bilemezsin Şiiri - Hatem Mahmutoğlu

Çıkıp dağlara bağırsam haykıra haykıra
Ellerini ellerimden aldın gittin sen kendinde
Bu sevdayı bitirdin hasret kalmak ayrı kalmak
Bir sevdayı daha Olgunlaştırıyor daha bir pişiriyor
Aşk ateşinde yanan yüreği bilemezsin soylu sevdam

Yıllardır susuyorum sana bir kalemimle
Birde kâğıtlarımla konuşuyorum yalnız kendime
İtiraf ediyorum seni hala sevdiğimi hasretinde
Hala ilk gün gibi acıyı ekmeğime katık ettiğimi
Bir ben birde resimlerin biliyor soylu sevdam

Mektuplarının arasında gezinirken gözlerim
Her defasında ıslanıyor
Yüreğim her defasında kanıyor kanıyor kanıyor
Sen bilemezsin bu hasreti sen bilemezsin bu çileyi
Ligime ligime et tırnakta koparılıyor her defasında

Her gece aynı hüzne sarılıp yatmak ne demek sen bilemezsin
Uyku tutmayan gözlerle olmayacak hayale bağlanmak
Onunla avunmak ne demek sen bilemezsin
Sen sevilmesini bile beceremiyorken hasret çekmeyi nerden
Bileceksin

Nerden bilesin her gece ızdırap girdabına girip
Pervane anıların arasında dönüp tıpkı bir duvara fırlatılmış
Gül misali ezilmeyi param parça dağılıp yerlere düşen kolun kanadın
Olmadı ki
Bir anda karşına çıkan gerçeklerle yüzleşip tıpkı bir namludan
Çıkan mermi gibi anlının ortasına saplanmamış ki içindeki
Hayat bir başka dünya dışındaki hayat bir başka sen
İki yaylım ateşinin ortasında kalmak nedir bilemezsin