Bilemezsin Şiiri - Hacı Veli Soylu

Bilemezsin

Sen daha küçüktün, bilemezsin;
Bir buçuk yaşındaydın.
Anne gok, baba gok derdin.
Düştüğünde kucaklardın toprağı,
Telefonla oynardın,
Kapıyı açıp kapardın, tam kapanmadığında.
Sen daha küçüktün, bilemezsin.
Anne seslerin çınlatırdı;
Göremediğinde.
Sen daha küçüktün bilemezsin.
Top oynardın, çekmece karıştırır, dolap karıştırır,
Tüm oyuncakları etrafa dağıtırdın,
Pek bir şey yemezdin, acıktığında.
Çünkü sen anneni emerdin.
Bilemezsin, sen daha küçüktün.
Bir buçuk yaşındaydın.
Sabah babanla ekmek almaya gitmezsen,
Ağlardın, dönüşte.
Ekmeği babanın elinden alıp; iki elinle sarardın,
Bir annenin yavrusu gibi bağrına basardın.
Sen daha küçüktün bilemezsin.
On yedi aylıktın, beş yüz on yedi günlüktün.
Elimde bir kağıt olsa, ona ulaşmak için can atardın.
Eline aldığın zamanda buruşturup atardın.
Sen daha küçüktün, bilemezsin.
Ne yalan, ne gerçek anlayamazdın.
Sadece hayata bakıp, gözlerinle ağlardın.
Erişemediğinde.
Bir buçuk yaşındaydın.
Telefon melodisini kulağına tutup dinlerdin.
Babanın kucağında durmasan da,
Annenin kucağında oynardın.
Sen daha küçüktün, bilemezsin.
Bir buçuk yaşındaydın.