Bilemezdik! Şiiri - Hüsnü Avcı

Bilemezdik!

Hayat insana dersini yaşatırken verirmiş
Bilemezdik hangi baharda solacak renklerimiz
Ya da hangi bahar sonumuz du
Yaşadık ve geçtik işte...
Şimdi gece şiir ve küller kaldı
Anasona bulanmış küfürlerimizi
Savurduğumuz gecenin tüm yüzsüzlüğüne...

Bilemezdik!

Oysa diye başlamak söze
En çok da geceyi kanatır belkide...
Hani doğru yerde doğru zaman diliminde
Doğmuş olsaydı aşklar,

Şimdi her aşk cümlesi bir yüreğe tecavüzün
Vesikası niteliğinde siniyor insanın tenine sinsice
Oysa siyah gibi oysa beyaz gibi saf kalabilirdi her şey
Keşfetmese insanoğlu gri denen rengi
Başka başka tenlerde bıraktığı izlerde..

Neden siyah beyaz resimler diye soruyorlar...
Soruyorum bende; Hangi anı renkli kalıyor ki?
Sahi var mı tüm renkleri ile hatırlayabilen
Çocukluğunu...

Her şiir geceye yenik başlar mısralarında...
Çünkü hiç bir şiir gerçekten anlatamaz
Yalnız huzursuz uykusuz bir gecenin nedenini.
Kah hasret olur mısra mısra
Kah yenilmişlik hissi; Hayata, ve aşka dair
Kapandığını sandığın tüm yaraların kanadığında
Bir gece yarısı ansızın, anlamaya başlarsın
Geceyi, şiiri, kalemi, ve kanatırcasına yazdığın kağıdı...

Anlamaya başlarsın geceyi...
Nasılda çalabildiğini güneşinden
Dünyana yansıyan tüm renklerini
Ve susarsın umarsızca.

Acıları tüm o sessiz çığlıkları
Örtmek istediğini anladığında gecenin
Seninde hayatından silinmeye başlar renkler
Siyaha vurgun tüm acıları örtmek istercesine
Beyaza vurgun tüm acılara umut olmak istercesine
Öyle tuhaf bir hal alır ruhun yüreğin
Ve susarsın umarsızca...