Bilemeyeceksin Şiiri - Hüseyin Salman

Duyduğum her ses adını fısıldayacak,
Baktığım her şey de seni göreceğim,
Hüzünlü geçen akşam vakitlerinde,
Adını yıldızlara duyuracağım,
Ama bilemeyeceksin çünkü;
Senin evlenip mutlu olmanı istiyorum...

Her köşe başında ağlayacağım,
Evinizin önündeki dut ağacına bakarak,
Yokluğun bir ok yarası gibi.
Her gün ateşten gömlek giyeceğim,
Her yanıp sönen lamba da kahrolacağım,
Ama bilemeyeceksin çünkü;
Seni mutlu görüp öyle ölmek istiyorum...

Acılarım ve umudum yüreğime sığmayacak,
Kaderime sessizce boyun eğeceğim,
Kim bilir bende kiminle evleneceğim,
Kendimi, kendime bırakacağım.
Seni, hala çok sevdiğimi bilemeyeceksin,
Umutların kırılıp, ümitlerin tükendiğinde,
Sende kaderim deyip, kaderince yaşayacaksın...

Zoruma gitse de bu hayat, belki sende benim gibi,
Bu aşkı, bu sevgiyi yıllarca kalbinde taşıyacaksın,
Kim bilir? Bir gün bir yerlerde karşılaşırsak,
Eminim, koşar adım benden uzaklaşacaksın,
Yine eminim ki; bu sevdanın göz yaşlarını
Ben görmiyeyim diye, sessizce içine akıtacaksın...