Bilemedim Anne Şiiri - Bedirhan Almas

Anne..
Payımıza mutluluk, düşmedi anne..
Ne insanlar, senin anlattığın kadar onurlu..!
Ne dostluklar, ne sevdalar, nede savaşlar..
Ahmet kayanında dediği gibi,
Bir yanımız gülerken, bir yanımız kan ağlar..
Anne zaten, onuda yaşatmadılar...

Sahi anne..
Gülen yanımız mı insan,
Yoksa ağlayan yanımız mı, bilemedim anne..!

Anne..
Bana hep,
Bir büyüğün karşısında, diz kırıp küçül derdin..
Büyüğe saygı, senin şeref indir derdin..
Çok konuşarak, değerini yitirme..!
Susmak asalet ve edeptendir derdin..

Anne ben edep diye sustukça,
Onlar hep karaladılar..
Anne ben saygı diye eğildikçe,
Onlar hep boynumu kırdılar..
Anne ben insan diye inandıkça,
Onlar şerefsizce arkamdan vurdular..
Anne ben kimin şerefli,
Kimin şerefsiz olduğunu bilemedim anne...

Anne..
Sevdalar senin anlattığın, sevdalar değil..
Hiç unutmam..
Gün gelecek, aşk ateşi senin de yüreğinde alevlenecek,
Sakın ola ki,
Nefsine yenilip başka bir yürekte sönme, günahtır derdin..
Bir anlık mutluluk uğruna, bir ömrü karartma derdin..
Sevdaya yenil yenil amma,
Sakın ola ki,
Nefsine yenilip, ruhunu bedenini yüreğini kirletme derdin..

Anne ben sevdaya yüreğimle koştukça,
Onlar kahpece çelme takıp düşürdüler..
Anne ben dokunulan namus dedikçe,
Onlar geri kafalı deyip gülüp gittiler..
Anne ben namus uğruna ölünür dedikçe,
Onlar hevesleri uğruna öldürdüler..
Anne ben kimin namuslu,
Kimin namussuz olduğunu bilemedim..
Bilemedim anne, bilemedim...