Bilemedim Şiiri - Gülbey Yılmaz

Saat 14.50 her şey güzeldi mutluydum,
3,5 yaşımın tüm masumluğuyla oynuyordum
Saat 14.51 de aniden gürültü koptu
Neler olduğunu, yaşandığını bilemedim.

Artık, herşey hareket ediyordu
Bir yolculuk başlıyordu sanki
Nerede duracağını bilmediğim
Nerede biteceğini hiç bilemediğim

Sanki birileri evimizi yıkmaya çalışıyordu
Yada bir tren mi geçiyordu yakından bilemedim
Bilemezdim ben daha çok küçüğüm
Çok kötü ama çok korkunç, nedir bilemedim

Hiç mi hiç bu kadar korkmamıştım
Ayda, Ayda kızım diye diye
Çığlık çığlığa annemin koşuşunu hatırlıyorum
Annem bana koştu ben ona ama... ne oldu bilemedim

Dünya üzerimize göçtü sanki
Annem, daha bana ulaşamadan koparıldık
Annem benden, ben annemdem...
Yaşadığımız deprem miş, bilemedim

Bilemedim neden ordan oraya savrulduğumu
Bilemezdim ilk defa anneme, onun kokusuna
Ulaşamamanın ne demek olduğunu...
Son görüşmemizmiş hiç bilemedim

Bilseydim ona koşar kollarımı beline sarardım öper koklardım
Anne Annem der tüm apartmanı yıkardım sesimle
Babamı ararken gözlerim, birden gündüz geceye döndü
Bayılmışım.... Günler geceler geçti, neler oldu bilemedim

Anne, baba diye çok sayıkladım,
Seslendim, bağırdım çığırdım, duyuramadım
Kimse ses vermiyordu niye...
Neden yalnızım, nerdeyim bilemedim

Nereye gittiniz, neden duymuyorsunuz beni,
Çekilin üzerimdeki yığınlar, ne olur...
Kaldırın taşları üzerimden hadii ...diye ünledim
Yaşananlar gerçek mi, yoksa rüyamı, bilemedim

Bir depremi yaşadığımı
Enkaz altında olduğumu
Annemi kaybettiğimi...
Varla, yok arasında olduğumu bilemedim ve bilemezdim

Bir gün burdan kurtulacağımı
Uzaklardan ta Tunceliden İzmire,
Tüm Türkiyeden abilerin, ablaların
Bana açılacak Tuneli bulacaklarını, bilemedim

Bir sesle irkildim , Elimi tutan bir Abinin...
Tüm abilerin, ablaların 91 saat boyunca
Uykusuz ve yorgun benim gibi, canları aradıklarını Benimle hayata tutunacaklarını, bilemezdim

Tekbirler yükseldi, rüyadaydım herhalde
Elimi tutan Abim de sanki
Annemin babamın kokusu vardı üzerinde,
Sarıldı bana ve sarıldık hayata,

Tutunduk tüm Türkiyemin ellerine,
Tıpkı Elif kardeşim İdil ablam gibi
Sıkıca tutunduk yarınlara
Sevinç gözyaşları deprem gibi yağıyordu,

Alkışlar en ünlü sanatçıdan bile daha kuvvetli ve fazlaydı
Mutluluğun bu denli yoğun yaşandığını
Çok daha sonra öğrendim.
Ve ben gülümsemişim onlara gülümsemişim tüm Türkiyeye.