En zoru nedir bu dünyada?
Kararsızlık mı?
Bencillik mi?
Yoksa “Ben” diyememek mi?
Biliyor musun,
Hiç “Ben” im olmadı hayatta
Kendime öncelik tanıyamadım.
Haliyle karşı tarafta kim varsa,
İncelik gösterip de “Sen” demedi bana.
Başkalarının aydınlanan yüzlerinde
Tattım mutluluğu,
Ya da öyle sandım.
Ben verdikçe onlar sevinsin,
Öyle mutlu olurum, dedim.
Gülsün diye gözleri,
Kalbimi, hayallerimi, emeklerimi
Hep serdim önlerine
İsteklerimi hiçe sayıp,
En geriye attım kendimi.
Ve işte buradayım,
Kırgın, yorgun, mutsuz
Karanlık ve soğuk dünyamda
Bir ben kaldım kendimle.
Kayıt Tarihi : 3.3.2016 10:44:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!