Bilemedik Şiiri - Alparslan Bilgin

Küçük çocuklardık ;
İlk babamın babam dediklerini,
Annemin annem dediklerini,
Köyden gelecek dedemi,
Nenemin aşağıdan gelişini,
Görmez duymaz olduk.
Anlayamadık..!

Şimdi büyüdük büyüdükte
adam olduk anam diyesi.
Vatana asker olduk Ali gibi,
Hilalle şehit olduk Bey gibi.
Baba olduk,anne olduk.
Kimimiz göç ettik yad ellere,
Kimimiz amir memur olduk devlete
Büyümüşüz,
Farkedemedik..!

İlk Ahmet Kağanı uğurladık.
Madur’un eteğinde yayladan,
Teknepınara.
Çocuktu oysa.
Derken,
Şevket Amcamdan haber geldi.
Yoğun bakımda Trabzon’da.
Baba kardeşim dedi,
Kardeşim ben geldim.
Amcada bir hamle olmadı,
Derin derin nefes aldı,olmadı.
Helalleştik..!

Yaman adamdı,Temel’iydi ailenin.
Fırtınalı hayat çileli bir ömürdü.
Ah koca adam ah.
Ah ki ah...
Sessizce geçti tutamadı babam.
Evinin balkonundan el sallayarak
Ağladı ağladı abi abi diyerek.
Sesinin titremesini yürekten
Hissedemedik..!

Büyüdük çocuklarımız oldu
Üç,beş
Babam Ak dedesi oldu torunlarının
Adı gibi Osman,adı gibi Yusuf
Adı gibi Ahmet’ti.
Diyecek başka birşey gerekir mi?
Yoğun bakımda ilk gün,
Evlatlarım var benim,
Hepsinden memnun derken,
Ali Fuat Amcama.
Helalleşmiş.
BİLEMEDİK..!

23 Temmuz 2017