Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Şairimiz kendi içinde yaşıyor yanlışları,yüreğinize ellerinize sağlık Sn:Adaklı,tebriklerim ve saygımla...
Dünya için çabaladık, didindik,
Makam mevki, “şöhret” ile bilindik,
Haram-helal biraz servet edindik,
Mala-mülke doyamadık arkadaş...Anlam, hicv yüklü çalışma, kutluyorum usta kaleminizi, saygı, selamlarımla.
Desenize kıyametimizi kopardık. Güzel çalışmaydı. Tebriklerimle
Din bezirganlarına Allah Kelamı Maun Süresi bir derstir. Ama kim dinler dini -imanı...Dini menfaatleri hizmetinde kullanan dinsiz dinlilere Allah'ın laneti var...
*
Haklı isyanınıza ortak olmamak mümkün değil.
Akılda kalıcı öğüt niteliği taşıyan sözleri ne güzel terennüm etmişsiniz...gönlünüze sağlık.saygı ile
hiç kanaat etmişiz azlara
inanmışız yalan yanlış sözlere
doğru yolu kim gösterir bizlere
bir müneccim bulmadık arkadaş
esir etti nefis bizi kendine
yüksek uçtuk inmedik hiç engine
tamah ettik kul olurken zengine
biz ölçülü olamadık arkadaş ....şair Yusuf Değirmenci
sevgili hocam değerli abim şiir okadar anlamlı v ebir o kadarda duygulu idiki bir an bu dünya gasvetinden kurtarıp kendimizi ince düşünemedik duyglandım ve iki kıtacıkta benden olsun istedim kutlarım
İbrahim bey kardeşim.
Olayların bu kadar detayına inerek olayların vahametini tespit edip Buradan haykıran şairin gördüklerini görmeyen veya görmezlikten gelen basiret gözü kör insanlar bu ülkelerin başından gidip İMAN İRFAN sahibi insanların gelmediği sürece Müslümanlar çile çekeceklerdir. Cenabı zül celal Buyurmuş nasılsanız öyle yönetilirsiniz. Demek,ki o zümre bunları hak ediyor. Rabbim Müslümanım diyen yönetene,de yönetilene,de İslami şuur ihsan etsin. Şiiriniz fevkalade Tam puan listemde
Bedri Tahir Bey,
Yüreğine emeğine sağlık....Yaşamı sorgulayan değerli çalışmanızı ve sizi içtenlikle kutlarım....Başarınız daim olsun....
Selam saygı sizedir sn Adaklı....
Yaşamı sorgulayan bir şiirdi...Kutluyor,saygılar sunuyorum...
Şiir anlatımı ile çok anlamlı, çok doğru... Ancak hepimiz bu bir oyunun oyuncularıyız ne yazık ki...
Kaleminize sağlık sayın Adaklı, kutluyorum...
Bu şiir ile ilgili 17 tane yorum bulunmakta