Bile Bile Lades Şiiri - Belgin Yazar

Etrafına bakındı,
Kaç gündür elini bir işe sürmemişti.
İçinden hiçbir şey yapmak gelmiyordu
Her gece yatarken,
Yarın her şeyi halledeceğini,
Tüm işleri bitireceğini söylüyordu.

Ama sabah uyanıyor,
Günün telaşına kaptırıyordu kendisini.
İşte oradan oraya koşturuyor,
Evine yorgun geliyordu.
Evet… Bahanesi buydu işte.
Eve gelinceye dek gücü bitiyordu.

Çok iyi biliyordu aslında,
Bu bahanenin geçerli olmadığını.
İş yorgunluğu vız gelirdi ona.
Çok seviyordu çünki işini.
Her yere, her işe yeterdi bir zamanlar.
Oysa şimdi sanki dünyayı taşıyordu sırtında.
İnsanlar arasında belli etmiyordu ama
Evine gelince o yorgun kadın oluyordu.
Evde kimseye iyi görünmesi gerekmiyordu ki…

Evine bakmadığı gibi, kendine de bakmaz olmuştu.
Kuru bir yaprak gibi sürükleniyordu rüzgârın önünde.
Gideceği yeri bilmeyen bir gemi gibiydi.
Kaybolmuştu sanki okyanusta.
Her an bir karaya çarpacak gibi hissediyordu.
Belki de çarpmalıydı, dibe vurmalıydı.
“Dibe vurmadan yüzeye çıkılmaz ki” dedi.

Sıkıntıları vardı elbet hayata dair.
Kimin yoktu ki…
Alışmıştı hayatla savaşa,
Baş etmeyi öğrenmişti,
Savaşmayı da…

Peki, neydi onu bu hale getiren?
Neden bu kadar yorgun ve mutsuzdu.
Neden ve kimden kaçmak istiyordu ki…
Ya da doğru soru,
Ne istiyordu?

Arada böyle olurdu önceden de,
Ama sürmezdi bu kadar.
Yalnızlık mı yormuştu acaba,
Arkadaşlar, dostları, ailesi yetmez mi olmuştu.
Özel birini mi arıyordu.
Yanında olacak, onunla olacak, onun olacak biri…
Gücüne güç katacak bir aşk arıyordu, evet…

Uzun zamandır inanmıyordu ki aşkın varlığına.
Denemiş ama acı çekmişti hep.
Hep yanlış insanlara mı âşık olmuştu acaba.
Evet, dedi…
Hep yanlış adamları sevmişti.
Ve zamanla kapatmıştı kalbini herkese.
Artık yüreği yaralansın istemiyordu.

Ama akıllanmamıştı ki yine,
Yine biri açık bir kapı bulmuştu yüreğine girmek için.
Üstelik hiç istemem,
Asla hayatıma giremez, dediği özelliklerdeydi adam.
Yalan söylemişti kadına,
Anlamamıştı, belki de anlamak istememişti.
Daha önceki sevdası yalanlar yüzünden bitmişti oysa.

Sohbetleri ve ilgisi hoşuna gitmişti.
Sabahları onun mesajı ile uyanmak,
Gün boyu gülümseme oluyordu yüzünde.
Kapılmak istemişti ve kapılmıştı işte.
Kendi istemişti,
Bile bile ladesti bu aşk...
Aşk demek ne kadar doğruydu,
Onu bile bilmiyordu…

Sevmişti zamanla,
Sevildiğine inanamadan.
İçinde bir boşluk olmuştu hep kapanmayan,
Çok uğraşmıştı bu boşluğu kapatması için.
Dil dökmüş, elinden geldiğince derdini anlatmaya çalışmıştı.
Kolay vazgeçenlerden değildi,
Hayat savaşmadan pes etmemeyi öğretmişti.
Yoruldu bir süre sonra,
Yoktu yapacak başka bir şeyi.
Yapmıştı kendine düşenleri.

Devam ederse kendini kaybedecekti.
Yüzündeki tebessümler kararmaya,
Yüreğinde mutsuzluk oluşmaya başlamıştı.
Her seven gibi,
Bir çıkar yol arıyor,
Kıyamıyordu sevgisine.
Ama davranışlarıyla işini kolaylaştırmıştı adam,
Yapması gerekip yapmadıklarıyla,
Söylemesi gerekip de söylemedikleriyle…

İstediği, aradığı, özlediği aşk bu değildi.
“Yanlış insanlara kapılırsan tabi aşkı bulamazsın” dedi,
Kendi kendine…
Olmuyor beceremiyordu.
Çevresinin “O mu? Her şeyin altından kalkar” dedikleri kadın,
Söz yüreği, duyguları oldu mu?
Sudan çıkmış balık gibi oluyordu.
Başaramıyordu…

Haksızlık ediyordu belki de kendine.
“Herkesin bu dünyada bir doğru insanı varmış” diye söylendi.
Kim bilir belki henüz karşısına çıkmamıştı, onun doğru insanı.
Yüreğinin diğer yarısını tanımamıştı daha.
Belki bu yüzdendi aşkı dolu dolu yaşayamaması…
Anlık aşklar,
Günübirlik sevgiler değildi isteği.
Ömürlük bir sevgi istiyordu,
Doğru olan buydu…

Seven, sevgiye ve sevdiğine değer veren bir yüreği vardı.
İnanıyordu, gerçek sevgiyi hak ettiğine.
Sabır, dedi. Sadece sabır…
Bir gün mutluluğu yakalayacaktı,
Hem de ömürlük olanını…

Şimdi ona düşen,
Beraberliği için son üstüne düşeni yapmak,
Son bir fırsat vermekti karşısındakine,
Ve konuşmaktı bu isin nereye varacağını.
Eğer o da istiyorsa yapmalıydı üstüne düşeni…
Ya da istemediğini söylemeliydi.
Belirsizlikler zarar veriyordu, yoruyordu…
Kabul edemiyordu hem var hem de yok olmayı.

Son kez konuşup bir karar vermeliyim, dedi.
Ancak o zaman kalkacaktı bu sırtındaki yük.
O zaman acısını dibine dek çekecek ama
Bundan sonra ne yapacağını bilecekti.
Yüreğini sıkan el gevşeyecek,
Huzuru bulacaktı yine.

Ve devam edecekti aşkı aramaya,
Yanılsa da, acı çekse de…
Vazgeçmeyecekti aramaktan,
Vazgeçmeyecekti sevgiden…

09.03.2010