Bile, Bile Gider Şiiri - Mehmet İslami

Kelâmı kadimde Allâh,
Bakınarak yola gider
Diyor; rahmetini billâh
Akıttığı, kula gider

Şuaraları övüyor
Müstevli şeyi dövüyor
Ehl-i irfanı seviyor
Cehr-i zikir dile gider

Girmiş masum bir deriye
Bakmaz öteye beriye
Kanlı taşdan ileriye
Doğru incebele gider

Pilâv mermer idi sanki
Sapı kırılan kaşık ki
Bülbül öyle bir âşık ki
Feryâd ile güle gider

Cennetleri senin için
Hemcinsini canın için
Hikmetini tenin için
Lâyık kılmış çula gider

Kul olan sürer sefâyı
Âsiler çeker cefâyı
Saymayarak günü ayı
Her adımda file gider

Yüzmeği bilmeyen ördek
Ne sofa der ne de çardak
Tersine gidişe bir bak
Yayla diye çöle gider

Hesabı yok dünü için
Düşünmeden dini için
Buğzu garaz kini için
Nâra bile, bile gider

İSLÂMİ’yim âsil özüm
Cevredense iki gözüm
Vefâsıza yoktur sözüm
Kevser diye Nile gider