Bildim geç Olsada Şiiri - Ertuğrul Temiz ...

Açtım sonuna denk gönlümün penceresini
Artık görmek istediklerimi değil
Görmek istemediklerimide görüyorum
Artık duymak istediklerimi değil
Duymak istemediklerimide duyuyorum
Çıkardım artık gözlüklerimi
Meğer ben gözlüksüzde görebiliyormuşum
Attım yüreğimi bilinmedik yerlere
Meğer ki yüreksizde yaşayıp
Yüreksizde sevebiliyormuşum
Yaratan öyle dizayn etmiş beni
Her zerrem aynı özellikte
Kendince farklı benliklerde
Ama istediği zaman yardım edebiliyor
İstediği yerde istediği görevleri
Kabul edip onun yerini alabiliyor
Yeni anladım, kendimi yeni tanıdım
Kendimi yeni bildim
Bilinmedik onca zerrem varmış ki
Her birisiyle tanışmak bir ömre ancak sığıyormuş
Hiç kullanmadıklarımı bir köşeye attıklarımı
İşe yaramadıklarını düşündüklerimi
Korkularımı, hayallerimi, egolarımı
Sayamadığım bir çok unsurlarımı tanıdım
Ben onlarsızda yapabilirmişim meğer
Ama onlar bensiz bir işe yaramıyorlarmış
Onları ben bir araya getiriyormuşum
Yeni öğrendim
Bıraktım öncelik verdiklerimi
Bıraktım kendimde olanları görmezlikten gelmeyi
Bıraktım kendimde olanlara torpil geçmeyi
Her yerim aynı değerdeymiş meğer
Öğrendim kendimde ki vaz geçemeyeceklerimi
Bildim, daha doğrusu öğrenmeye çalıştım
Bende olan ve olmayan özellikleri
Bıraktım,
Bende olduğu için sevindiklerimi
Bende olmadığı için üzüldüklerimi
Bıraktım bende olmayıp başkalarında var diye
Onlara haset edip kin ve nefret beslemeyi
Öyle olmalıymış meğer
Her bir varlık ayrı bir alemmiş
Saygı görmeliymiş, bilemedim
Sıyrıldım herşeyimden bıraktım
Düşünmek bir amaç içinmiş
Korkularımı, egolarımı attım
Kimse bulamasın diye en gizemli yerlere sakladım
Bana anlamsız gelenler meğer başkalarına anlamlıymış
Lüzümsuz olanlar meğer lüzumluymuş
Ben öyle istedim dedi Tanrı
Ve ben ona karşı geldim
Sırf senin istemenle olmaz
Bende istemeliyim dedim
Bir birinize zarar vermedikçe
Herşey kabulümdür dedi
Hoşuma gitti
En anlamsız gözüken fikirlere bile
Kulak kabartmayı öğrendim
İkna ederek sevdirmeyi
Herşeye herkese saygı göstermeyi
İnsanca birlikte yaşamayı öğrenmek istedim
Herkes kendinden vaz geçerse
O zaman bir arada yaşanabilir dedi Tanrı
Kendimden isteklerimden arzularımdan
Vaz geçebilmeyi öğrendim
Meğer ki gören gözlerimiz değilmiş
Duyanda kulaklarımız
Yürüyen ayaklarımız değilmiş meğer
Tutan ellerimiz değil asıl parmaklarımızmış
Öğrendim
Sen olmadan ben, ben olmadan siz, siz olmadan biz
Sizler olmadan bizler, bizler olmadan sizler olamazmış
Öğrendim
Herşeye Tanrının gözüyle bakmayı
Onun gibi duymayı
Onun gibi davranmayı öğrendim
Hiçbir şey yokmuş, ama herşey varmış
Bir hayalle gerçek arasında
Zamanla mekan arasına sıkıştırılmış
Hayat denilen ama hayatın hiç olmadığı yerler varmış
Bilebildim
Ayrışmadan ayrıştırılmadan
Kaynaşmadan kaynaştırılmadan
Birini itip diğerini kakmadan
Birine bakıp diğerine hiç bakmadan
Bizler sizler için sizler bizler için
Bir yürek bir nefes olmadan
Olmuyormuş meğer öğrendim
Açtım artık gönül penceremi
Herkes benimle bir ben herkesle birim
Evren bir mekan bir alemler bir
Ama herkes ayrı bir evren
Herkes ayrı bir alemmiş, öğrendim
Ve insanları sevdiğim kadar hayvanları
Odunları sevdiğim kadar ormanları
Sevebildiğimce özgür olabildiğimi
Bir nefes eksildiğinde gücümün azaldığını
Bir yürek durduğunda benimde zamanımın kalmadığını
Öğrendim
O kadar çok şey öğrendim ki
Öğrendiklerimin arasında kayboldum
Ve herşeyi herkesi dinlemek
Ve karşılıksız bir sevgiyle sevmek
Onlarla bir bütünlükte hareket ederek
Onların varlığını kendi varlığımda
Kendi varlığımı onların varlığında
Olduğunu kabullenmek
Meğer ki ayrı bir güzellikmiş
Öğrendim
Sen varsan ben varım ben varsam sende varsın
Bizler varsak sizler varsınız sizler varsanız bizler de varız
Bizler ve sizler varsak alemler evrenler
Ve özgürce yaşanacak yerler varmış
Öğrendim
Ayrışmadan, kaynaşmadan, farklılaşmadan
Uzaklaşıp yakınlaşmadan
Hiçbir şeyin tadı yokmuş anladım
Bu yüzden önce kendimden vaz geçtim
Özgürce bir dünya ve özgürce yaşam
Sonsuz bir gelecek ve güzel günler için
Tüm ümitlerim güzel duygularımı sizlere verdim

30.01.2014
17.15