Yıllarca öğrendiklerimden bir hayat tablosu çıkarmaya çalıştım kendime. Yıllarca öğrettiklerim de bir işe yaramadı. Öğrendiğiniz her şeyi çöpe atın ve unutun gitsin. Başın başı olmadığı gibi sonun sonu da yoktur. Genel geçer açıklama şekillerinden kurtulun. Benim doğrum benim doğrumdur ya da benim doğurduğumdur. Ortak hiçbir başlangıç olmadığı gibi ortak bir son da mevcut değildir. Bir dağın tepesinde güneşin doğuşunu seyredin. Güneşin bedeninizi yaktığını… Ve o güneşle irkildiğinizi. Sonra serin bir rüzgârın ruhunuzu okşadığını.
Yıllarca sığ ormanların içinde yolumu bulmaya çalıştım. Hep kaybettim yolumu. Ama yolumu aramaya kalkışmadım. Yeni yol bulmaya çalıştım, kendi yol haritamı kendim oluşturdum. Sığ ormanlarda, sığ sular kadar yolumun gittiği yerdeydi.
Artık öğrendiklerimin bir manası yok. Size öğreteceklerimin de. Bana göre doğru, sana göre yanlış. Bilginin anlamı da bizim manamız kadardır. Bakışımız kadar. Duyuşumuz kadar. Hissedişimiz kadar. Sevgiyi algılayışımız kadar.
Bir yalnızlığın içine düştü mü insan kendine yetmesini öğrenemez. Ama mecburen kendine bir ayna tutar. Aynadaki kendine sarılır. Tıpkı bir sevgiliye sarılır gibi. Tıpkı bir insan masumiyetine sarılır gibi. Kendi içindeki sokaklardan geçer. Hiç bilmediği sokak isimlerini ezberler. Kendi konağı kendi mabedi olur insanın. Yalnızlığın içe dönüşü hiç de masumane değildir. Kirlidir aslında, içinde biriktirdiği gelgitlerle savaşır insanoğlu. İçinde kötüler de yaşar iyiler de. Koca bir anlamsızlık ve anlam arayışları vardır. Görür ki hiçbir şey kendini tanımlamaya yetemez, yetmemeli de.
Bana öğretilen her şeyi unuttum, kendimi de… Yeni yollarım var artık, yepyeni bahçelerim, bahçemde binbir çeşit bitkim ve çiçeklerim. Dağın zirvesinde güneşle sevişiyorum. Rüzgâr en güzel senfonilerini çalıyor.
Tamamını Oku
doğa ustalıkla ele alınmış.. yüreğine sağlık..
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta