Bildiğimiz Su Şiiri - Musa Takçı

Belki bir okyanusta
Belki şen şakrak bir nehirde
Belki izbe bir gölekte
Güneşin tokadı patladı yüzüne
Unuttu ne olduğunu
Soluk dumanlar sardı yüzünü
Kıvrım kıvrım süzüldü gökyüzüne
Bir yere kadar çıkabildi
Boğuştu bir zaman rüzgarlarla
Yoruldu
Çekidüzen verdi kendine
Kalmadı sığınacak bir yeri

Yine ensesindeydi güneş
Dayanamadı bu seferki tokada
Damla damla akıttı gözyaşlarını
Dağ, bayır, ova demeden
Cömertçe düştü toprağa

Öncesi bildiğimiz su...
Yağmur dediler adına
Yerle gök arası mekik dokur
Borçlu kalmayı da hiç sevmezmiş