Bildi Şiiri - Akın Akça

Sağırlık sultanlık oldu, o gemiyi çeltik mevkine oturttu;
Sen orada saltanat sürerken, transatlantik cürüf kürürken –
Artakalanlar artakalmayanlardan.. sevgiliyi hep sordu,
Faraşı mangala itekleyen güdü-kol hiç de yorulmadı.

Demek, bilir ya da bilmez bir karartı hepten arızalı
Ki çok bitmezmiş sütten dili yanan çiğ yoğurdu
Üfleyerek yer; yine de sair yan, sevgi körüklerken:
Bunu duyduğun şu an ellerin hamur orda ne yoğurdu?

Kevgire dönen saklanbaç, yampiri-doksan altı doğurdu;
“P” sayısıyla Uzay Yolu’ndaki bilgiç “Q” bütünleşti.
İkisi de aslında aynı, ne oldu? kendilerinden geçti.
Göz bunu seçti ama gözbebeği, çiçeği renkli o sevdi.

Girmekten zevk aldığın kim açtı kapıları, değdiğin?
Zor olanı mı kendine yordun, kim üstünde oturduğu
O sallanan iskemlenin, sahibi kim, değer verildiği -
Sebep olunmadığı, ama çok fazla da bundan ürktüğü.

Yürü babam yürü, sürüklerken hepimiz nice sürüyü,
Farkında mısınız birileri gereksiz hep bekler bazı bazı.
Demek içten almak gerek, bilerek kof, sefil üzüntüyü -
Döndürerek döneceğini şuurunda- ince o sızıntıyı.

Şu halde fakat yola çık da, onu gözlerim, gözü pek varışı.
Bilirim koşarken durduğun her bir karışın ahdım tadını.
Ya da kaçmazken katettiğin ince sızıntı gafil koşuları.
Yüzünü yıka, derin bir nefes al, ayağına tak hal hal:

Hulahup çevirerek bana gel, avucumda bana verdiğin el.
Saymaktan yoruldum her sefer tutuşturduğun yoncaları –
Dört yapraklı, eli dörtgen mızraklı, kendisi yuvarlacık.
Ağlıyor, kendisinde ve gülüyor, ilerliyor hemencecik.

Kenarlara tutunarak,gülümserken, bağcıksız gözleri açık
Ulaşıverecek ta oradan bir merciye, kendi bilinci olduğu
Ağrıları sarmaş dolaş çözecek, iğreti tutturulmuş sargıları;
Aznavur bekçisinin paslı fikirlerinin kapısını koruduğu.

Hiçbir şeydir söz vermek, isteklerimiz çelikten birer bilek.
Kanallar hayat verdi sanata, her karışına su basarak.
Bu su gitti feveran edip çağıl çağlayarak; ortamı yararak.
Kıpraştı durdu gözler gibi, her anını eldeki sorgulayarak.

Gemiyi bu mevkine oturttu, derken seyran oldu samanlık
Şüphesiz kolay görünmez en derinlerden gelen onun ardılı:
Mantık savaşmaya başladı duygularla, aradığı nerdeydi?
Gelmek kolay oldu, yapamam sanmıştı, ilerlediğini bildi.