Bilanço / Nesir Şiiri - Taş İskele

Hüküm giymişiz hükümsüzlüğe.
Hükmü kalmamış sevdalarla,
dün, eksik.
gün, sayım fazlası.
yarınsızlığımızı öğrendik gayrı.
Her an sayım noksanı.

Ney'den öğrendik içli sesimizi.
Neden öğrendik ki büyüdükçe küçüldüğümüzü.
İnmeli kalabalığımıza, uzlet inmeli.
Bezeği hasta bezi ömrün,
bezesi susku olacak gözlerin.

Hani o bir tebessümün uyuşukluğunda serkeş yüreğin vurgunu.
Gözlerden akıyor yanılgı, irin irin.
İnim inim inliyor kabuk bağlamışlığı yâr ve yâren olmuş yaranın.

Ne çok öğrendik,
karşımızdakini kendimiz bilmekle.
Kendimizi bilmekle,
karşımızdakini öğrenmeyi inkâr ettik de,
riyayı ikrar bildik.

Çok yüzlü olmanın, aslında yüzsüzlük olduğunu öğrenemedik.
Ah ağam sen gidensin, ah paşam sen gelensin.

Vasati kırk çöptü sevda, yandıkça yakan.
Albeniyi sevda sandıkça, hamalı olduk nazın.
Kölesi olduk, kula niyazın.

Derisini asırlar öncesi yüzdüğümüz Seyyid Nesimî’nin
Sazı dilimiz oldu,
Arsız duvarımıza söz eyledik…

“minnet eylemem”

güle,
dile,
yola,
kula,
hünkâra…

Hükmün yok bre sevda, kurumuş ise gözlerdeki hazan.
Yazan mahlûka sevdayı,
haluka sevda yazmış ise eğer,
meğer su da yakarmış,
katreden mahrum,
ey gafil yüreğim.

Derisi yüzüldü de,
vurdu sırtına sevdasını,
hükümleri hükümsüz eyledi âşık...

Sen de,
Muhasibi olacağına akıl ile
musahibi ol maşukunun ey deli gönül.

Önü doğum,
Sonu ölüm bilançonun...

Önünde masumiyet,
sonunda kir,
pas defteri...