Bilal-i Habeşi Şiiri - Safet Kuramaz

Gece çöktüğünde görünse hilal,
Kalbimde heyecan, sarar tutkusu…
Beş vakitte ezan okurmuş Bilal;
Parlar yıldızda nur, çınlar coşkusu!

Uykudayken ezan okunmuş ilham,
Öğretilmiş tek tek denilen kelam.
Toplamış ümmeti verirken selam;
İmanla yanar kalp, yoktur korkusu!

Bilal’in dilinden dinler asuman;
Gönüllerde umut sarsılır umman.
Mutluluk verir maneviyat liman;
Cennet yaşar gibi bürür duygusu!

Şam’daki kabrinden tütüyor ocak;
Mana âleminde açıyor kucak.
Ona Fatiha’yı okurken dudak;
Kendisi görünür, yayar buğusu!

Ten renginde gece, kalbi kaplar nur;
Gece-gündüz ederdin içten şükür.
Koşardım, ezanın derdi ya buyur;
Gözyaşımda zemzem, akar durusu!

Oku der peygamber, seni dinlermiş;
Kimseler konuşmaz, sesin inlermiş.
Asrısaadet, ne güzel günlermiş;
Büyüsü muhteşem, yaşar arzusu…