Bil Yeter Şiiri - Ferahmiz Ceylan

Issız köşelerde, seni düşünüp,
Yanan şu bağrıma, taşlar basarım.
Yürüyen ölüye,döndü vücudum.
Seni bana yazmayana küserim.

Sen benim kalbimde, yanan bir ateş,
Arasam dünyayı, bulunmaz bir eş,
Bana hayat veren, sanki bir güneş,
Doğan şu kalbimde, seni ararım.

Gün geçtikçe artar, figanim ahım,
Hala seviyorum, zülfü siyahım,
Dur dinlemez gönül, var mı günahım,
Karşılıksız sevgiyle, yanar dururum.

Söylemek istedim, her görüşümde,
Cesaretim yok ki, her gülüşünde,
Kaşında, gözünde, her bakışında,
Bağrıma saplanan, okla dururum.

Üç değıl, beş değil, on çocuk olsa,
Gençliğin gidip, ihtiyar olsa,
Domurcuk gülün, açmadan solsa,
Dikenin yeter, koklar dururum.

Sevmesende, sevdiğimi bil, darılmam.
Gönül vurgunuyum, çeker yorulmam,
İlkbahar seliyim, akar durulmam,
Başımı taşlara, çalar dururum

CEYLANİ der, bir güzele vuruldum.
Gizli sevip, arkasından yoruldum,
Çare yoktur, kalemime sarıldım,
Şiirimi yazar, okur dururum.