Bil Ki Seni Çok Sevdim Şiiri - Mehmet Zafer

Bil Ki Seni Çok Sevdim

Seni çok sevdim..!
Bunu en iyi bilendin ve buna rağmen çekip gidendin
Birlikteyken çok sevilip te gidenlere lanet eden
ve sövüp sayandın.
Söylesene,şimdi lanet mı edeyim ,
sövüp sayayım mı??

Yokluğun yüreğimde koca bir boşluk
ve ben karanlığın kapladığı sokaklarda kayboluyorum.
Senin bittiği,sensizliğin başladığı ,
umudun bittiği yerdeyim,
içim acıyor
yüreğim hisler karmaşasında ,
elveda bile demeden çekip gidişini anlatamıyorum kendime.

Yine içimi ezdin
kalbimi de paramparça edip
umutlarımı bir kez daha yıktın,
gözyaşlarım içime akıp gidiyor,
kirpiklerim yine nemli,
dudaklarımı ısırıp duruyorum.

Ellerini ellerimde hapsedip
mutluluğu düşlerken,
rüzgardan aldığım kokunu teneffüs ediyorum,
ciğerlerim hasretinin oklarıyla delik deşik,
kan sızıyorum kan.. !!

Anlamıyorsun halimi,
kulaklarımda buruk bir ses
hazin türküler söylerek rüzgârın uğultusuna karışıyor.
Yeniden geleceğine inanmıştı yüreğim,
şimdi bağrımda bir hançer yarasıyla en başa dönüyorum,
biliyorum ki hiç bir zaman gelmeyeceksin..

Yılgın gecelerde uykusuz gözlerle sabahı karşılayıp
her seher rüzgardan kokunu aldım
bağrıma basıp, yandım yandım ağladım.
Bir yanı yetim , bir yanı öksüz yaralı yüreğimle sevdim seni.
Eyüp sabrıyla büyüttüm sevgimi,
hüznü yoldaş edindim kendime.
Kah yeller gibi estim ıssız dağ eteklerinde,
kah Mecnun gibi düştüm dillere.
Kuyudaki Yusuf,zindandaki Mem gibi bekledim seni.

Su içtiğim pınarlara ateşler dokundu yâr.
hasretin erişilmez dipsiz bir kuyu oldu ,
kulakları sağır topraklara çığlığımı duyuramadım,
aşkımın hicranını sırtımda taşıdım.

Ne zaman,nasıl , kim bilir nerede ?
Ölüm kapımı çalıp geldiğinde
yokluğunun yüreğimi nasıl yaktığını görmesen de
bil ki ben seni çok sevdim....