Bil Gönlüm Şiiri - Muharrem Küçük

Gel şu köhnemiş tenden kanatlan
alemlere uç gönlüm
Gam libâsının siyah beyaz ipliklerini
niyazlarla sök gönlüm
Şah damarını tavaf eden nefesinle,
hâkikât üfle
hurafeleri yak gönlüm
Kâinat kitabını indir gırtlağından
kelâmlarla doku kalbine
Toprak, özüne düşmeyen tohumu yeşertmez
Bil gönlüm!

Seherlerde tatlı esen rüzgârları sür yüzüne
sâbâ makamıyla süzülsün gözlerinden kuşlar
damla damla sönsün yanaklarında cehennem
Zatın için okunsun ezânlar her iki kulağına birden
can suyunu doldur fıtrat kabına
hûû ile
Gövdesinde hây olmayan dalda çiçek açmaz
Bil gönlüm! ..

Her lâhza kelebekler ölür
tenine hapsedilen hücrelerde
Her kapanışta bir mahşer kurulur göz kapaklarında
Yedi adımda nihâyete erer ömür, bilip bilmeden
İlk adımın aldığın nefes
son adımın diline kıyametten kelepçe
Nakitin zamandır, vakit ise azalan sermayen
Yaşadığın andı, bir iki gündü geldi geçti
Bil gönlüm!

Gökler de ağlar seherlerde, gözleri kan çanağı
Çiçek, böcek abdest alır çiy taneleriyle
Karanlığı ağartır tan yerinde nurlu yüzüyle güneş
Öğlen de ölmeden, ölür gölgelerde kıyamda
Secdeye kapanır ölürcesine akşamın ufuklarında
Dünya secdegâh, yer gök tesbihhane
Dönüş rabbînedir bil
Bil ey gönlüm!