Bıktım usandım Şiiri - Mustafa Deniz

Hayat denen bu yol dağlar gibi sarp
Tırmana, tırmana bıktım usandım
Çarşıya uymadı evdeki hesap
Kıvrana, kıvrana bıktım usandım

Para pula döndü bu nasıl haldır
Uçup büyümemiz külli yalandır
Boğaz tokluğuna tam elli yıldır
Sürüne, sürüne bıktım usandım

Yalandan gıybetten şirkten riyadan
Hak katında kabul görmez duadan
Tövbe edip işlediğim günah dan
Arına, arına bıktım usandım

Dua etsem şükür etsem nafile
Bir yere varılmaz cehalet ile
Gül ün hatırına her gün dikene
Yarana, yarana bıktım usandım

Cehalet büründü kemiğe ete
Hangi faydası var bu memlekete
Dini köprü eden yoz zihniyete
Direne, direne bıktım usandım

İkiyüzlü sahte yalancı özden
Astarını düşman belleyen yüzden
Çel çocuğa tecavüzden tacizden
İğrene, iğrene bıktım usandım

Bir bilsem Türk’e bu kin nefret niye
Dilleri varmıyor Türküm demeye
Türk den ayrı her gün ayrı kimliğe
Bürüne, bürüne bıktım usandım

Haktan adaletten uzak davadan
İçi boş söylemden sudan havadan
Oy uğruna çıkan ucuz kavgadan
Gerine, gerine bıktım usandım

Mustafa neyleyim köşkü sarayı
Zindan etti bize koca dünyayı
Bilim icat eden şu Avrupa’yı
İmrene, imrene bıktım usandım