Bıktım Usandım Şiiri - Murat Demir

Perişan ederek akıl fendimi
Yıktıkça hainler gönül bendimi
Her gün bir şekilde kendi kendimi
Teselli etmekten bıktım usandım

Daha dün düşlerken inceden arşı
Bugün ne bağ kaldı ne köy ne çarşı
Soysuzun sopsuzun zulmüne karşı
Boynumu bükmekten bıktım usandım

İnsan zay olunca kendi batında
Kaç gün gidilirki elin atında
Onca hububatın binbir katında
Un ufak olmaktan bıktım usandım

Ecel dört taraftan ağıt yazıyor
Kepçeler durmadan kabir kazıyor
Ben yanıp durdukça itler azıyor
Gözyaşı dökmekten bıktım usandım

Tarlada harmanda çayda çayırda
İyide kötüde şerde hayırda
Denizde deryada düzde bayırda
Sersefil kalmaktan bıktım usandım

Nasıl kalınır ki bu hal de durgun
Olmadık yerlerde yiyorken vurgun
Tomurcuk ömrümle yaşarken sürgün
Sararıp solmaktan bıktım usandım