Bıktık Şiiri - İlhan Özdemir

olmadı
bu fakir ev ne yapsak ısınmadı
gülmedi yüzün bir türlü
ve gitmedi hüzün
eski sandalyelerden
ve eski birkaç eşya, üstü örtülü...
çabaladık da aslında ama
her günümüz kavgalı gürültülü
olmadı bebeğim olmadı

bekledim
alır gönlümü dedim
bir tek gülümsemen için
elimdeki kanları silmedim
yaralarla yaşamaya alışmak
ya da unutabilmek birçok şeyi
gözünün önündeyken bile
denedim bebeğim denedim
yarabandı gibi kollarını açarak
koşarak gelmeyeceğini bile bile
bekledim

kalbim
kırılması pek kolaydır kalbimin
daha kaynamamış kırık parçaları vardır
dokunsan kırılır, benim zavallı
ve doktora sorsan üç ay ömrü kalmıştır
biçare kalbimin...
boyası çatlamış bir duvarda asılı
tozlu kirli bir kuran-ı kerim'in
o akla gelmeyen yalnızlığı gibi
unutulmak kaderidir kalbimin
otuzu aşkın yılı taşır sırtında
bilsen ne çok söz ne çok yemin
parçalandı gitti en tenhalarında
kalbim benim, kırılgan bir ayran
çatlak bir süt kaymağı
zavallı ve hüner bilen zora dayanmayı
cahil kalbim

zalimlik
bu kadar tercih edilen
ve bedavaya temin edilen
herkese her zaman
fütursuzca uygulanabilen
bir hüner olmuş çağımızda
herkes elinde bir kaya
fırlatıyorlar kayaları
bir o yana bir bu yana
bir o kalbe bir bu kalbe
yeter ulan artık
kırmayın kalpleri

üzmeyin aşıkları
zaten iyi kalplerin her tarafı kırık
baksan ayağına çorapları yırtık
bırakın artık elinizdeki kayaları
bıktık ulan kendimiz toparlamaktan
bıktık