Bihuş Şiiri - Fatma Leyla Deniz

Hızlı bir göçün başlangıcında
Dizleri yürümeye yabancı
Hastalıktan yeni kalkan biri gibi
Bir sıkıntı kötürüm eden
Tuhaf bir acı
Güçsüz bir öfke
Görüntüler zahiri

Göçebe sarhoşlukla
Yeni açılmış yaralar vardı
Yüreğinde
Çürümüştü kendi yapraklarıyla
Bir ağacın en yüksek dalında
Suya düşerken rüzgâr
Eski yollarda kırık dökük yıldızlar

Bir yılanın bedeninde soğuyorken
Kar
Bir akrebin yanağındaydı
Ürperen kış
Kiraz zamanı

Uğultulu soğukta
Bulutlara asılıyken yıkılmış dalgalar
Kayalarda kanıyordu sesleri
Kış manzaralarını
Dişliyordu çok sayıda kuzgun

Bir irinin zonklamasında
Geçerken dakikalar
Zamanın bilinmeyen avuçlarına
Saçlarını sağıyordu beyaz
Beyaz bir kadın
Mahzun ve yorgun bir göçmen kuşun kanadına
Asılmış asa tıkırtılarını
Anlamaya çalışırken
Gayretkeş biri
Diğeri
Bir ihtiyarın iliklerindeki
Uğultuları kelimelere çeviriyordu

Bembeyaz bir boşluğun çınlayışı
Zifiri karanlıkta kayboluyordu
Birbirini doğururken hikâyeler
Bir sokağın başında
Küflü bir perde ağırlığıyla
Çivilenip kalıyordu
Yürüdüğü sokağın köşeleri
Issızlığa yıkılırken

Gecenin karanlığını
Dişlerinin arasında tutarken zaman
Kımıldıyor dar beyaz kâğıtlarda
Beyaz duvarların rengi
Zamanın içine akıp titreşirken pencerelerde…

Böyle uzayıp gidiyordu
Bir bihuşun imgeleri
İç içe geçmiş kartpostallar gibi