Bihruze Şiiri - Zülfikar Yapar Kaleli

Gündüz kömürden kara gece ayaz yanığı
Biri sultan biri şah bu meydanın sanığı

Mavinin gerdanında mor bulutlar geziyor
Yeşile bir hal olmuş karagülü üzüyor

Sarılar feveranda, düşene bu cihan dar
Han’ın hayalin kadar, Şah’ın keşkeleri var

Bir sözcük dile gelir aşığa saç tutturur
Söz var ki hal ehline Rahmanı unutturur

İki söz üç kelime meydana serdi sofra
Sofra da iki sevda bir zehir bir de safra

Yazını kar yağışlı, kışını gözsüz görür
Birisi ikiyüzlü, birisi yüzsüz görür

İnançlar yalçın kaya, tavizsiz yolun sonu
Bir şahin bir atmaca tarih seyretti bunu

Kustu gök zulmetini meydan oldu kızıl kan
Kardeş kardeşi kırdı birdi damardan akan

Dışarıda fırtına İçeride himmet var
Hiddet sükût bulmadı bu meydanda zulmet var

Milyon eğri toplansa bir masum doğru etmez
Yüz bin pişmanlık olsa bir hatayı düzeltmez.

Cihan cemal bulurdu ışıldardı kâinat
Olmasaydı gönülde bir inat bir saltanat

Gecenin dili başka kahırlı mı kahırlı
Ne birisi çok masum ne de öbürü hırlı

Çalkanır çırpınırdı çıkmak için felaha
Yollar yara yaslanır, umut kalır Allah’a

Kahramanı korkağı haklısı ve haksızı
Olmadı bu meydanın, olan kalpteki sızı

Gözüyle gözlerinden öptüğünün hasmıydı
Hal ehlinin halini teptiğinin resmiydi

Gözlerine kızgın kül serpilesi resim bu
Bu resim yürekte hırs bu resim gönle tabu

Benlik düşünce gönle ne hal kalır ne hatır
Dilini tutamayan özrünü ucuzlatır

Akşam serinliğinde gözlerini seyretsen
Sesin sesine değer, gönlünü tavaf etsen

Birine gece sabah, birine ölüm mubah
Bu hal kötü ruh gibi sevdalar ölüyor ah!

Çalındı annelerden yadigâr gülüşleri
Hatayi çığlıkları Selimi ölüşleri

Gönüller net düşse de bu dostluk kıyamdadır
Başında sevda yeli candan ki can gamdadır!

Kalbinde iki yürek habersizce pıtılar
Bu hal sır âleminden, bilmez kalbi katılar

Gidiyorken candan can vurulmuş sırdan ipe
İki gönülde sevda tanıkları bir küpe

Gönülde kara elmas, gözlerinde firuze
Sevginin adı Taçlı, aşkın adı Bihruze

İnsanı insan yapan inancı biliyorsun
Ey! Kaleli sır sayıp kahrından ölüyorsun.