Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Şiirinizi kutlamakla kalmayıp, teşekkür etmek istiyorum Üstadım. Tam puanımla...
çok güzel ve herkesin okuması gerken ders alması gerken bir nasihat tarzı olmuş şiiriniz dinimize sonradan giren herşey bidattir..tebrikler Allah(c.c) razı olsun selam ve dualarımla
OLDUKÇA GÜZEL BİR ANLATIMLA FITRATIN
DIŞINA ÇIKANLARIN BİDATE DÜŞECEĞİNİ İZAH
ETMİŞSİNİZ.KUTLARIM DEĞERLİ ŞAİR BEDRİ
VE DE TAHİR KARDEŞİMİ
SELAM VE SAYGILARIMLA
Sormayın; tesadüfe, tesadüf edilemez,
Olanlar Kaderdendir, inkara bid’at derim.
Kudretin hükmü mâni, izinsiz gidilemez,
Kendinde kudret gören, görmeye bid’at derim.
Yüreğinize sağlık...Saygılarımla...tp
Usta kalem isi anlamli bir siir...Tesekkürler hocam...
Mükerrem denilmiştir, insanın güzeline,
Ararken mükemmeli, ah geçse bir eline,
Yanılıp batıl bulsa, sadakât bedeline,
Israrla Hak diyorsa, elbette bid’at derim.
Diline saglık
Güzel bir çalışma
Üstatların şiirini okumak çok daha fazla haz veriyor, zira onlar ne dediklerini iyi bilir.. Hem şekil bakımından hem üslup-tarz hem de mana bakımından inanılmaz güzel.. Övmesem de şiiri di, aslında o kendini övdürür.. Yüreğinizle var olun, vesselam
Selamun Aleyküm üstat çok güzel bir çalışma yürekten kutlar ellerinden öperim .Bizlerin sizlerin siz büyükler kaynak vede gideceyimizyönü aydınlatacak birer meşalesiniz . Ben Erzurumluyum çok güzel bir aşıklama kal sağlıcakla
ÖNCE BU ANLAMLI ŞİİRİN İÇİN KUTLUYORUM.ÇOK GÜZEL. ANCAK BİR RUTÜŞ VAR İZİN VARSA. 'Bid'ad'
yerine 'Bid'at' yazacağız. Arapça aslı 'BİD'ATÜN'.T ile. İKİNCİSİ 'Eşraflar' 'Evliyalar gibi galat kullanılmış. 'Evladlar' gibi. O yanlışı çok kullanıyoruz 'Enbiyalar' diyoruz.Neyse o çok önemli değil. Saygı ve selamlarımla.
Mükerrem denilmiştir, insanın güzeline,
Ararken mükemmeli, ah geçse bir eline,
Yanılıp batıl bulsa, sadakât bedeline,
Israrla Hak diyorsa, elbette bid’ad derim.
Ah çekiş gizli derdin, aşikâr fîzârıdır.
Elemler geçtiğinde, pek leziz bir kârıdır.
Kaderi tenkid etse, edenin zarârıdır.
Örsa koy kır kafayı, kırmazsan bid’ad derim
Üstatım yine sana yakışan güzel bir eser kaydetmişsin kutluyorum Hani derlerya bu lafın üstüne laf olaz bunun üzerine diyecek söz bulamıyorum selam ve dua
Bu şiir ile ilgili 21 tane yorum bulunmakta