Biçilecek harman Şiiri - Orhan Tuncay

Hava ağırdı, kızıl kan kokusu vardı
Çürüyen yapraklardı ve insanlardı
Ayaklar çiğnedikçe güller karardı
Tek, tek ağaçlarını dökerken orman

Zenginlik saydığımız pırlanta tek taş
Arkadan vurduğumuz en yakın arkadaş
Hepimizde bir koşuşturma, bir telaş
Ulaşamazdı bize insanlık yüklü kervan

Güçlü sanıyorken kendimizi çöktük yere
Korkunun nemi karışıyorken soğuk tere
Bırakamadık yükü, alıştıktan sonra bir kere
Kalmasa da çürüyen bacaklarımızda derman

Ortalığa boyluca serince uygarlık leşini
Balçıktan sıvayınca aydınlıkların güneşini
Görünce bir kez daha açıkça sonun gelişini
Ne bilinecek yaşam kalmıştı ne biçilecek harman