sensizliğin kör karanlığındayım..
çıkmaz bir karanlık..
ve yalnızlık..
ve sensizlik...
beni şair yapan kalemimsin..
bana umut aşılayan beyaz sayfalarımsın
hayatımda olmayacağını bile bile..
ne bileyim sensizliğe inat belki de..
belki de yalnızlığıma inat..
sus yüreğim diyorum..
isyanları göm dipsiz bir mezara..
bir yağmur tanesiyle gelecek yarim diyorum...
her yağmur yağdığında...
nedense koşuyorum cam kenarlarına..
belki bu sefer gelir umuduyla...
her defa yere düşen yağmur damlacıklarını sayıyorum
her bir yağmur damlası yere düştüğünde...
bin parçaya bölündü..
yağmur damlacıklarının sonunda hüsran ve ayrılık...
ama yağmur tanecikleri vefasız değiller be yarim...
sen gibi vefasız değiller..
sonları hüsran, ayrılık olacağını bile bile..
ardı ardına korkmadan teslim ediyorlar ruhlarını toprağa..
ama ya sen yarim..
bak bende perişanım gelmeyeceğini bile bile bekliyorum..
deliler gibi kaldırdığım her kadeh sensizliğe...
yalnızlığıma...
biçareliğime..
gel yarim sensiz kaldım..
biçare kaldım..
bir o kadar sahipsiz...
bir o kadar da kimsesiz kaldım..
gelmeyeceğini bile bile kaldırdığım her kadeh sensizliğe..
sana gel demiyorum..
ama bilki karanlık dünyamı gelipte aydınlatmanı bekliyorum...
Kayıt Tarihi : 12.2.2007 09:52:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!