Biçare Ayrılık Şiiri - Eyüp Yavuz

Bir vakit; yolculuk göründü uzak diyarlara
Bilmem ki hazır mıydım ben yuvadan uçmalara
Yıllardır verdiğim emekler hep bu nedenleydi
Şimdi ayaklarımı geriye iten şey neydi?

Takatin yoksa, bu hayata meydan okumaya
Kalacaksın burdan sonra da hep biçare, yaya
Hem gideceksin bozkırlarına güzel vatanın
Sen bulacaksın izlerini, üzülme, atanın

Teselli edenler bence hiç yeltenmemeliydi
Karamsar olan benden ziyade kendileriydi
İki bavul ve hantal ruhumu alıp yanıma
Düşerim çaresiz, şaşkın, gurbetin yollarına

Her durakta ruhum bırakırken, bir parça umut
Issızdı sanki yollar, her durakta ayrı sükût
Yol birden bire oluverdi daha da kasvetli
Uyuyan yolcular da bunu derinden hissetti

Kapladı ardımızı dağlardan kopup gelen sis
Başladı önümüzde giden kervanda bir yeis
İçimde koparken sebepsiz, hırçın fırtınalar
Karşıda serilmiş pervasızca yatıyor karlar

Yolları aştıkça değişti örtüsü toprağın
Sanki sesleri degisti dallardaki yaprağın
Hersey yabancıydı, evler, insanlar, konuşmalar
Çatılar gri, yolun kenarında kardan duvarlar

Şehre yakınlaştıkça belirginleşti sûrretler
Daha da netleşti kafamda, savruk düşünceler
Kaderimse, yaşardım bu diyarda, duymam hüzün
Soğuktan kavrulmasaydi eğer genzim ve yüzüm

Ayrılık değil, soğuk zor geldi mütemadiyen
Aynı soğuk odama dolan, içime işleyen
Yaşlılar anlatırmış, yaz gelirmiş buralara
Bunu son gören toprağa verilmiş geçen cuma

Ahali dışarı çıkmazdı çokça evlerinden
Biz ise pek evde duramazdık, davetlerinden
Soğuk beldenin aksine, halk naif ve sıcaktı
Sanki bu son durağim beni bağrına basacakti

Yıllar sonra görev bitip veda vakti gelince
Dostlar ağlaştı, yüreğim sızladı ince ince
Ben değil miydim zamanında gelmek istemeyen?
Şimdi kim, ağlamaklı, ayrılık hırkası giyen?